tag:blogger.com,1999:blog-25803618503534758682024-03-13T02:51:42.979+02:00SæglópurLost at Sea...Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.comBlogger18125tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-49487367390326346212015-07-26T05:25:00.001+03:002015-07-26T05:25:56.912+03:00M.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal; text-align: justify;">Είμαστε λάθος, μωρό μου.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal; text-align: justify;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Γιατί εσύ είσαι η θάλασσα κι εγώ
είμαι ο αέρας και, όπως σου είχα πει μια νύχτα, όταν η θάλασσα και ο αέρας
ερωτευτούν γεννάνε κύματα και τρικυμίες.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Γιατί όταν εγώ είμαι εδώ εσύ
είσαι εκεί και όταν εσύ είσαι εδώ εγώ είμαι εκεί, μα το "εδώ" και το
"εκεί" δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο μέρος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Αυτό το κείμενο δεν σου αξίζει. Με
κατέστρεψες με πολύ περισσότερους τρόπους απ' ότι μπορείς να φανταστείς. Με
έσπασες σε αμέτρητα κομμάτια και, μάντεψε, παραμένω σπασμένος και, απ' ότι
φαίνεται, ηλίθιος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κι όμως, η φωνή σου αντηχεί ακόμα
στο μίζερο δωμάτιό μου. Η μουσική που παίζαμε κείτεται νεκρή στο κρύο πάτωμα
δίνοντάς ψυχή σε κάθε τρίξιμο του ξύλου και η κιθάρα μου ακόμα προσπαθεί μάταια
να συγχρονιστεί με το πιάνο σου. Το κρεβάτι μου θυμάται τη μυρωδιά σου όσες
φορές και αν έχω προσπαθήσει να διώξω το φάντασμά σου από τα σεντόνια με το
πεζό, άψυχο άρωμα του απορρυπαντικού που υπόσχεται μυρωδιές ανθών αλλά δε
φτάνει ποτέ τη δική σου. Ακόμα και οι ξεβαμμένοι τοίχοι δεν μπορούν να
συνηθίσουν στην απουσία της ανάσας σου επάνω τους και πλέον μόνο σαπίζουν από
τον καπνό που βγαίνει από τη δική μου. Εντελώς ειρωνικά, όπως μου αρμόζει, η απουσία σου σε έχει κάνει μόνιμη κάτοικο του
δικού μου προσωπικού χώρου. <b>Είσαι
παντού.</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Υπήρχαν μέρες που τα μάτια σου
ήταν ο γαλαξίας μου. Μέσα σε αυτά υπήρχαν αμέτρητοι κόσμοι, εκατομμύρια αστέρια
σαν φάροι στον ουρανό σου που με οδηγούσαν σε μέρη και ταξίδια που όμως δεν
έγιναν ποτέ. Γιατί, μωρό μου, ο χρόνος μας ήταν πολύ λίγος για να
πραγματοποιήσει τόσα λόγια που ξεχύθηκαν σαν χείμαρροι υποσχέσεων και
ναυαγισμένων συναισθημάτων. Τώρα τα μάτια σου είναι θολά, κλεισμένα προσεκτικά
σε ένα κουτάκι σε κάποιο σκοτεινό και σκονισμένο αδιέξοδο του μυαλού μου που δε
θέλω να επισκεφθώ κι όμως κάθε δρόμος οδηγεί σαδιστικά μπροστά του.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Το κομμάτι σου μέσα μου
ουρλιάζει, καίει σαν ανεξέλεγκτη φωτιά και με ξεσκίζει προκειμένου να
ξαναενωθεί με το δικό μου κομμάτι μέσα σου. Ξέρω πως εσύ έχεις σκοτώσει βίαια το
δικό μου προκειμένου να μη βρεθείς ποτέ σε αυτή τη θέση, εάν και εφόσον του
επέτρεψες ποτέ να ζήσει. Ξέρω πως το "εμείς" είναι πια νεκρό, όμως τα
ονόματά μας θα είναι για πάντα χαραγμένα σε ένα ξύλινο προσκέφαλο ενός
κρεβατιού στο αγαπημένο μας ξενοδοχείο της δικής μας πόλης όπου όταν τα βλέπουν
ερωτευμένα ζευγάρια σαν τους παρελθοντικούς μας εαυτούς είτε θα μας
κοροϊδεύουν, είτε θα σκηνοθετούν στο μυαλό τους τη δική μας ιστορία δίχως να
γνωρίζουν το πραγματικό της τέλος. Καλύτερα έτσι.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα ήθελα να είμαι ο αέρας που
περνά από το παράθυρό σου όταν βρίσκεσαι στο κρεβάτι με τον νέο
"εγώ". Θα ήθελα να ακούσω τα λόγια που σου ψιθυρίζει στο σκοτάδι και
σε κάνουν να του χαρίζεις το χαμόγελό σου, γνωρίζοντας κατά βάθος πως τα λόγια
αυτά μου ανήκουν. Θα ήθελα να περάσω για άλλη μια φορά από τη θάλασσά σου,
γεννώντας ξανά τα κύματα που εγώ δεν μπόρεσα να νικήσω και εάν εκείνος τα
νικήσει, να χαθώ για πάντα στην άπνοια.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κυρίως όμως, θα ήθελα να περάσω
από το πρόσωπό σου και να φορέσω για μια τελευταία φορά τα δαχτυλίδια των
μαλλιών σου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σ' αγαπώ.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κι ας μην σου αξίζει.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/2QT5eGHCJdE/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/2QT5eGHCJdE?feature=player_embedded" width="320"></iframe></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-40786179924750557312012-11-27T18:38:00.001+02:002014-12-02T23:41:12.058+02:00Ένας Xρόνος Χαμένος στη Θάλασσα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Είναι από αυτά τα περίεργα απογεύματα που ανυπομονείς να
τελειώσουν.<br />
Που κάθε πέντε λεπτά κοιτάζω το ρολόι νομίζοντας πως έχει περάσει μια
αιωνιότητα. Και ανάμεσα στα πεντάλεπτα νιώθω
πως μεγαλώνω όλο και περισσότερο.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να βρίσκομαι στην Αθήνα. Καθισμένος
σε κάποιο παγκάκι της πλατείας Συντάγματος να καπνίζω και να παρακολουθώ τον
κόσμο να ζει. Τα ερωτευμένα ζευγαράκια, τις παρέες, τους ανθρώπους που μηχανικά
κινούνται από και προς τις δουλείες τους… Ακόμα και τα αδέσποτα που κάθε τόσο
κερδίζουν ένα χάδι από κάποιον περαστικό ή λίγο κουλούρι από τους πλανόδιους
έξω από το μετρό. Για κάποιο λόγο νιώθω έναν συσχετισμό με τα αδέσποτα ζώα, ακόμα και αν αυτό ακούγεται ίσως αφιλότιμο προς πραγματικά στερημένους ανθρώπους. Απλώς κάθε φορά που κάποιο από αυτά τα πλασματάκια με κοιτάζει στα μάτια νιώθω ένα μέρος μου να το καταλαβαίνει απόλυτα. Και να πεθαίνει. Ίσως απλά να είμαι πολύ φιλόζωος. Σίγουρα πάντως είμαι περισσότερο αυτό παρά φιλάνθρωπος.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Θα ήθελα να ανεβοκατεβαίνω άσκοπα την Ερμού και να χάνω τον
εαυτό μου στα εντυπωσιακά φώτα των μαγαζιών που αποπλανούν τα ρεύματα του
κόσμου υποσχόμενα ζέστη και όμορφα πράγματα που κανείς δεν χρειάζεται. Αυτά τα φώτα πάντα μου προκαλούν μια ανεξήγητη αίσθηση χαράς και μελαγχολίας ταυτόχρονα όταν τα βλέπω αναμμένα αφού έχει πέσει ο ήλιος. Ίσως αυτός να είναι και ο σκοπός τους. Δεν με νοιάζει ιδιαίτερα. Θα
έμπαινα κι εγώ για να παρακολουθήσω τους ανθρώπους να χαμογελούν λες και αυτό
που μόλις αγόρασαν είναι η ίδια η ευτυχία μαζεμένη και συμπυκνωμένη σε υλική
υπόσταση. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Έπειτα θα κατέβαινα στο Μοναστηράκι και θα ακολουθούσα τα
στενάκια της Πλάκας. Άλλα εμπορικά, γεμάτα κόσμο που προσπαθεί να διαλέξει
καφετέρια για να σκοτώσει τις επόμενες δύο ώρες της ζωής του ξεχνώντας αυτό που
τον απασχολεί και θα συνεχίσει να ξεσκίζει το μυαλό του το δευτερόλεπτο που θα
βρεθεί μόνος του στο μετρό της επιστροφής για να γυρίσει «σπίτι». Άλλα άδεια,
τόσο άδεια που θα φοβόμουν να κυκλοφορήσω μόνος. Κλειστοί αρχαιολογικοί χώροι
γύρω γύρω αποτελούν την κατοικία ταλαιπωρημένων πέτρινων κτισμάτων που αν
κάνεις πολύ ησυχία μπορείς να τα ακούσεις να σου τραγουδούν ψιθυριστά για
εποχές περασμένες και νεκρές.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ίσως μια τέτοια βόλτα θα με βοηθούσε να ξεχαστώ. Να χαθώ για
λίγο σε στενά του μυαλού μου που δεν περιπολούνται από φρικιαστικά τέρατα που
περιμένουν ανυπόμονα να ξαναπαίξουμε κυνηγητό. Ξέρω όμως πως μόλις θα κατέβαινα
της κυλιόμενες για να γυρίσω «σπίτι» θα ξαναεμφανίζονταν και αυτό μου φαίνεται
χειρότερο από το να τα έχω πάντα εκεί. Γιατί όταν καταφέρνω να ξεχαστώ και να
νιώσω ασφαλής, η πραγματικότητα με ξεσκίζει πολύ περισσότερο όταν την αντικρίζω
και πάλι.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Οπότε θα μείνω μέσα. Θα μείνω σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο
καπνίζοντας και παρατηρώντας τον καπνό προσποιούμενος ότι είναι οι περαστικοί
του Συντάγματος. Και θα γράψω αυτό το κείμενο με ανάμικτα συναισθήματα μιας και
ενώ δεν το είχα καταλάβει, πριν 21 μέρες το <span lang="EN-US">blog</span><span lang="EN-US"> </span>αυτό έκλεισε έναν χρόνο ζωής. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Χρόνια μας πολλά.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/fI9BpGyRUIU?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-66561474022172167242012-11-09T04:01:00.001+02:002012-11-09T04:05:15.789+02:00Φοβάμαι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πάει καιρός.<br />
Γεια σου και πάλι, είμαστε εγώ κι εσύ.<br />
Περίπου όπως ήταν πάντα.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ξέρεις κάτι; <br /><b>
Δεν νιώθω τίποτα.</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κάνει κρύο. Άραγε εσύ που διαβάζεις μπορείς να μυρίσεις το
κρύο; Εγώ μπορώ, μου μυρίζει σαν κάτι ευχάριστα καμμένο και μου ξυπνάει
αμέτρητα συναισθήματα. Μόνο που τώρα ούτε καν αυτό δεν μπορεί να προκαλέσει
κάτι μέσα μου. Το είναι μου έχει πέσει σε έναν τρομακτικό λήθαργο και δεν λέει
να ξυπνήσει. Μα γιατί δεν μπορώ να νιώσω κάτι;</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Το κρύο που μυρίζω δεν είναι μόνο έξω από το μπαλκόνι μου
πλέον αλλά και μέσα στο κορμί μου. Δεν νιώθω τίποτα. Η φωτιά μου έχει πεθάνει
καιρό τώρα. Ίσως και να την πήρε μαζί της Εκείνη όταν πέταξε. Χρειάζομαι
κάποιον να μου δώσει έστω μια μικρή
σπίθα για να ξαναζωντανέψει η φλόγα. Όμως δεν υπάρχει κανείς. Ποιος θα χαράμιζε
μια σπίθα του για εμένα όμως όπως και να ’χει; Δεν αξίζει και το γνωρίζω πολύ
καλά. Δεν διαμαρτύρομαι. Απλά φοβάμαι.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Φοβάμαι το τίποτα που με περικλείει.<br />
Φοβάμαι το τίποτα που έχω γίνει.<br />
Φοβάμαι τον εαυτό μου.<br />
Φοβάμαι τη μοναξιά που με σκοτώνει.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Γράφω ασυναρτησίες.<br />
Τυλίγομαι στον καπνό και πεθαίνω.<br />
Δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Είσαι κοντά κι όμως τόσο μακριά… Όποιος και αν είσαι.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-79007707542723644172012-06-18T02:57:00.004+03:002014-12-02T23:42:06.742+02:00The Winner Takes It All<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Και στο τέλος τι
μένει;</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Όταν τελειώσει το παιχνίδι;<br />
Όταν σταματήσει ο χορός;<br />
Όταν το πρώτο πρωινό φως ραγίσει τη νύχτα;<br />
Όταν φτάσουμε στο φωτεινό τέλος του τούνελ;<br />
Όταν το φθινόπωρο σκοτώσει το καλοκαίρι;<br />
Όταν το τραγούδι τελειώσει για πάντα;</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Τότε κάποιος πρέπει να νικήσει. <br />
Και για να νικήσει ο ένας από εμάς, ο άλλος θα πρέπει να χάσει.<br />
Ο ένας θα βγει ζωντανός και ο άλλος θα κρεμάσει το κεφάλι.<br />
Θα πέσει.<br />
Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να πέσει.<br />
Ο χαμένος πάντα πρέπει να πέσει.<br />
Γιατί ο χαμένος είναι εξίσου ζωντανός με έναν νεκρό.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Πες μου λοιπόν.<br />
Ποιος νίκησε;<br />
Ποιος έχασε;</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ένα έχει σημασία.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><b><i>Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ.</i></b></span><!--[if !supportLineBreakNewLine]--></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-56527848916953770692012-06-01T02:37:00.002+03:002012-06-01T02:37:52.268+03:00Παρ - Ψευδ - Αισθήσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<o:p> </o:p> </div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Έχει κάτι περίεργο τούτη η νύχτα…<br />
Κάτι ακόμα και μυστικιστικό θα μπορούσες
να πεις. Πρώτο ξημέρωμα καλοκαιριού. <br />
Νιώθω όλες τις δυνάμεις του σύμπαντος να ενεργοποιούνται ψηλά στον ουρανό και κάτι
μου λέει πως εάν δεν ήταν το νέφος της Αθήνας να μολύνει το αγνό μαύρο της νύχτας
με μια ασθενική πορτοκαλί ομίχλη σαν τη στερνή ανάσα ενός ετοιμοθάνατου θα
μπορούσα κιόλας να τις δω. Αντί γι’ αυτό, μόνο τα αχνά φώτα της πόλης
τρεμοπαίζουν σαν ένα ακίνητο σμήνος από αμέτρητες πυγολαμπίδες. Στη νύχτα, τα
φώτα του κέντρου μοιάζουν τόσο κοντά, παρόλο που στο φως της ημέρας απέχουν 10
στάσεις του μετρό…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Κατάρα, το δωμάτιο φαίνεται τόσο μικρό. Σαν φυλακή με πολλές
φθαρμένες αφίσες και ελευθερία εισόδου-εξόδου. Όμως δεν θέλω να βγω γιατί πίσω
από την πόρτα περιμένει ένα σπίτι κρύο, νεκρό, πιο σκοτεινό και από την ίδια τη
νύχτα. Εδώ μέσα τουλάχιστον έχω το κερί που καίει να μου κρατάει συντροφιά και
να ποτίζει τον χώρο με μια απροσδιόριστη μυρωδιά που όμως με κάνει να ξεφεύγω. Τα
έπιπλα είναι τόσο παλιά και οι τοίχοι είμαι σίγουρος πως έχουν να πουν ο
καθένας από μια ντουζίνα ιστορίες. Κάποιες θα σε τρομάξουν, κάποιες θα σε κάνουν
χώμα και κάποιες θα σε αφήσουν αδιάφορο. Όλες όμως θα ντύνονται μουσικά από το
τρίξιμο του σαπισμένου κρεβατιού, άλλο ηδονής και άλλο ανήσυχου ύπνου με
εφιάλτες.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Το ασπρόμαυρο χαλί ορίζει το σκηνικό: Ένας μουντός, στενός,
άδειος δρόμος μέσα στη νύχτα. Τα χρώματα αντικατεστημένα από τόνους του μαύρου,
λευκού και γκρίζου που ξεχωρίζουν χάρη σε μια ξεχαρβαλωμένη λάμπα που δίνει την
τελευταία της παράσταση προτού να καεί και να σβήσει για πάντα. Στη μέση του
δρόμου, εγώ. Πρωταγωνιστής παλιάς ταινίας στη μέση ενός άδειου δρόμου δίχως
τέλος. Ίσως και δίχως αρχή, πού να ξέρω; Ούτως η άλλως δεν επιδίωξα να βρεθώ
εδώ. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα μείνω μέχρι η λάμπα να πεθάνει.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Μα τι στο διάβολο είναι αυτό το βουητό; Αισθάνομαι σαν να
στροβιλίζεται γύρω μου ένα σμήνος διψασμένα κουνούπια, όχι αυτά που ρουφούν
αίμα αλλά εκείνα που τρέφονται από κάθε ίχνος συναισθήματος που έχεις μέσα σου.
Και αφού σε στραγγίξουν από αυτά, προχωρούν στην ψυχική σου υγεία. Μέχρι που
αφού τελειώσουν μαζί σου νομίζεις πως τα φώτα του αυτοκινήτου που πλησιάζει
είναι τα μάτια του αγγέλου που έψαχνες τόσο καιρό και ρίχνεσαι εμπρός του με
ένα γαλήνιο χαμόγελο στα χείλη. Όμως όχι απόψε. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Γιατί η
λάμπα ακόμα καίει. Τα κουνούπια φεύγουν…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Έπειτα το τετράδιο. Το τετράδιο που βρίσκω να κείτεται σαν παρατημένο
κουφάρι στην άκρη του δρόμου. Το σηκώνω και το ανοίγω. Άδειο… Λευκές σελίδες
που περιμένουν να τις γεμίσει κάποιος ή κάτι με γράμματα, σχέδια, ιστορίες ή ζωγραφιές.
Μπορώ να αφήσω ένα μήνυμα για τον επόμενο που θα βρεθεί ξαφνικά και άθελά του
στον ίδιο ασπρόμαυρο δρόμο σαν τα βιβλία εντυπώσεων που έχουν στα ξενοδοχεία.
Βέβαια, δεν νομίζω πως έχω και πολλά να πω σε κάποιον που θα κάνει
απροειδοποίητο <span lang="EN-US">check</span>-<span lang="EN-US">in</span><span lang="EN-US"> </span>στο
ξενοδοχείο της παράνοιας και θα κλείσει για σουίτα την θέση του πεζοδρομίου κάτω
από την λάμπα όπου τώρα βρίσκομαι εγώ καθισμένος. Εξάλλου δεν έχω στυλό και ο
μόνος τρόπος να γεμίσω τις σελίδες είναι με το αίμα μου. Όχι απόψε. Ή
τουλάχιστον όχι ακόμα. Γιατί η λάμπα ακόμα δεν πέθανε. Το τετράδιο εξαφανίζεται…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Και τέλος η μορφή. Μια σιλουέτα που εμφανίζεται δίχως να
κάνει τον παραμικρό θόρυβο στο σημείο του δρόμου όπου το φως της λάμπας
εξασθενεί και καταπίνεται από το σκοτάδι. Δεν μπορώ να διακρίνω το πρόσωπο.
Στέκεται εκεί και με κοιτάει σαν να περιμένει κάτι από εμένα, μα όσο και αν
φωνάζω δεν μου απαντά. Θα έδινα τα πάντα για να ακούσω την φωνή της ύπαρξης που
ακόμα και αν δεν φαίνεται, γνωρίζω πως με καρφώνει με τα μάτια της και βλέπει κατευθείαν
μέσα μου. Νιώθω κάτι υγρό στο μάγουλό μου και συνειδητοποιώ πως έχω δακρύσει
χωρίς προφανή λόγο. Τότε η λάμπα αρχίζει να τραγουδάει έναν συριχτό σκοπό και
το καταλαβαίνω. Προτού πεθάνει, καταφέρνει μια τελευταία δυνατή αναλαμπή που
για ένα δευτερόλεπτο αποκαλύπτει τη μορφή μπροστά μου προτού όλα βυθιστούν στο
έρεβος. Χαμογελάω. Και χαμογελώντας, προχωρώ προς αυτόν…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Το κερί στο δωμάτιό μου αρχίζει να τελειώνει και θέλω να υπάρξει
ξανά σύμμαχός μου σε κάποια επικείμενη νύχτα σαν κι αυτή, οπότε θα το σβήσω. Εξάλλου
οι τοίχοι αρχίζουν να συγκλίνουν απειλητικά προς το μέρος μου και νομίζω πως
πρέπει να κοιμηθώ προτού με φτάσουν…</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Καληνύχτα.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
</div>Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-38483935899725332212012-04-18T00:41:00.000+03:002013-07-28T18:38:16.400+03:00There is a Hell, Believe me I've Seen It<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Κοιτάζω επίμονα στον καθρέφτη.<br />
Λες και υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι σε αυτό που βλέπω.<br />
Ή μήπως υπάρχει;<br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Οι καιροί άλλαξαν και άλλαξα κι εγώ μαζί. Το πέρασμα του χρόνου με ξέσκισε σαν ένα νεαρό δέντρο με υποανάπτυκτο κορμό που δεν άντεξε να σταθεί κόντρα στον πεινασμένο άνεμο και έσπασε στα δύο.<br />
<br />
Είμαι 19. Γαμώτο μου, είμαι 19. Γιατί όμως αυτή τη στιγμή νιώθω 100;<br />
<br />
Μια από αυτές τις μέρες. Οι μέρες που εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα κάτι σπάει μέσα σου σαν ένα ουρλιαχτό που σκίζει την ησυχία της νύχτας και σκέφτεσαι πως δεν έπρεπε ποτέ να σηκωθείς από το κρεβάτι. Ο δαίμονας που έχει κουλουριαστεί στην πιο ζεστή γωνιά του μυαλού μου αποφάσισε να ξυπνήσει για να τραφεί από τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού μου. Και αυτός ο δαίμονας χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο από έναν εξορκιστή για να φύγει. Όσο τον τρέφω άθελά μου, τόσο αυτός θα απολαμβάνει την κατοικία του και θα διεκδικεί την πνευματική μου υγεία. Και στη μάχη αυτή ξέρω πολύ καλά ποιος θα κερδίσει.<br />
<br />
Σπασμένα γυαλιά. Ρολόγια με σταματημένους τους δείκτες. Εικόνες τρέλας και παράνοιας κατακλύζουν το κεφάλι μου και το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ. Δεν ξέρω όμως αν τα όνειρά μου θα με ταξιδέψουν σε κάποιο μαγικό κόσμο με ασημένια ποτάμια ή σε μια κόλαση όπου όλα τα φαντάσματά μου θα με περιμένουν με ανοιχτή αγκαλιά και ξυράφια στα χέρια, έτοιμα να με τιμωρήσουν. Η κόλαση είναι αστείο πράγμα. Δεν είναι ένα μέρος. Είναι ιδιαίτερη για τον καθένα, με ξεχωριστό χρώμα, ξεχωριστό αέρα και ξεχωριστούς διαβόλους. Δημιουργούμε την δική μας κόλαση και μπαίνουμε σε αυτή χωρίς καμία προειδοποίηση. Μας καλεί σαν σειρήνα που μαγεύει με το μακάβριο τραγούδι της κι εμείς υπνωτισμένοι ακολουθούμε το κάλεσμα. Μέχρι που ο κόσμος γύρω αρχίζει να ξεφτίζει, η πραγματικότητα καταρρέει και η υλική υπόσταση παύει να υφίσταται. Και η έξοδος διπλοκλειδώνεται.<br />
<br />
Το πιο σημαντικό είναι πως η Κόλαση βρίσκεται μέσα μας. <br />
Σαν μια εναλλακτική εκδοχή του εαυτού μας.<br />
<br />
<b><i> Αυτή που μας κοιτάζει επίμονα από την άλλη πλευρά του καθρέφτη.</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div>
<br />
<br /></div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-16862694895974357542012-04-09T01:28:00.001+03:002012-04-09T01:29:28.634+03:00Ο Δρόμος στο Σκοτάδι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Περπατάω χαμένος.</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Ο Δρόμος στο Σκοτάδι.</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
Είναι νύχτα και εγώ ακολουθώ τις λάμπες του δρόμου που στέκουν μόνες τους (τόσο κοντά μα τόσο μακριά η μία από την άλλη, καταραμένες με ακινησία σαν δύο εραστές που δεν μπορούν ποτέ να σμίξουν) όπως οι νυχτοπεταλούδες υπνωτίζονται από το φως και το ακολουθούν μέχρι να καούν. Ένας Θάνατος που αξίζει τα πάντα. Ένας Θάνατος στο φως είναι προτιμότερος από μία Ζωή στο σκοτάδι, δεν νομίζεις;</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
Τα πόδια μου προχωρούν μηχανικά – το μυαλό μου είτε ταξιδεύει σε κόσμους δικούς μου, μυστικούς είτε έχει κατεβάσει μαύρα πέπλα για να ναρκωθεί και να σωπάσει το Χάος. Ο Δρόμος στο Σκοτάδι φαίνεται να μην τελειώνει ποτέ, μια απέραντη μαύρη ευθεία που οδηγεί στο απόλυτο τίποτα. Ίσως και να οδηγεί σε Εσένα. Δεν θυμάμαι πλέον αν ξεκίνησα να πηγαίνω κάπου και έχασα τον δρόμο μου ή αν αυτός εδώ ήταν από την αρχή ο δικός μου δρόμος. Λες και έχει σημασία…</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
Δεν ξέρω τι με σπρώχνει όλο και περισσότερο προς την παράνοια, η υπερβολικά αφύσικη ησυχία στον δρόμο μιας πόλης ή οι φωνές που νομίζω πως ακούω. Τα πάντα με καλούν. Τα δέντρα, τα στενάκια, οι σκόρπιες αδέσποτες γάτες και τα αερικά με προσκαλούν να πάω κοντά τους και να παίξω τον ρόλο μου στο παρανοϊκό θεατρικό που έχουν στήσει μέσα στη νύχτα σαν μεταμεσονύκτιος θίασος. Τα πάντα είναι ζωντανά τη νύχτα, αρκεί να μπορέσεις να τα ακούσεις. Και εάν τα ακούσεις, πρέπει να προσέξεις. Εάν δεν τα ακούσεις, τότε το μόνο που σπάει την εκκωφαντική ησυχία είναι ο ήχος των βημάτων σου που συνεχίζουν ασταμάτητα. Ακόμα και αυτός όμως ο μονότονος, κρουστός ήχος είναι αρκετός για να με τρελάνει.</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
Σταματάω. Ανάβω τσιγάρο. Ρουφάω καπνό, φυσάω καπνό και τίποτα δεν αλλάζει. Περιμένω στο σκοτάδι. Ο καπνός μου σχηματίζει εικόνες και διηγείται ιστορίες για νεκρές αγάπες και χαμένους εραστές. Τις παρακολουθώ προσεκτικά καθώς ξεθωριάζουν στον αέρα μπροστά στα μάτια μου και νιώθω την κάθε μια από αυτές μέσα μου. Ένας χείμαρρος συναισθημάτων ξεχειλίζει και σπάει το φράγμα της λογικής μου, προτού μετατραπεί σε έναν καταρράκτη που τσακίζει οτιδήποτε τολμήσει να βρεθεί από κάτω. Τότε η καύτρα μου καίει τα δάχτυλα και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Το τσιγάρο σβήνει. Συνεχίζω να περπατώ.<br />
<br />
Περίμενα και απόψε.</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
Ίσως ο Δρόμος στο Σκοτάδι να υπάρχει μόνο στο μυαλό μου. Να μην είναι αληθινός. Εγώ όμως συνεχίζω να τον περπατώ και κάθε φορά στέκομαι και περιμένω.</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Περιμένω <b><i>Εσένα</i></b>.</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
Γιατι ξέρω πως κι Εσύ, όποιος και αν είσαι, όπου και αν είσαι, περπατάς κι Εσύ τον δικό σου Δρόμο στο Σκοτάδι. Κι Εσύ σταματάς και περιμένεις. Γιατί ξέρεις πως δεν είσαι ο μόνος.</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
Και ίσως, απλά ίσως, κάποια νύχτα οι Δρόμοι μας να ενωθούν και να σε βρω να περιμένεις. <br />
Ή Εσύ να βρεις εμένα και να μοιραστούμε μαζί ένα τσιγάρο.<br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Δεν ξέρω ποιος είσαι. Δεν ξέρω καν αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Μπορεί να μην σε δω ποτέ ή να μην μεθύσουμε ποτέ μαζί. <br />
Αλλά αυτή τη στιγμή, σ' αγαπώ.</span><br />
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span><br />
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span><br />
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div></div>Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-34977077757357944832012-03-11T03:29:00.002+02:002012-04-24T02:27:05.288+03:00Fade Out (Τέλος)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ονειρεύτηκες ποτέ μια νύχτα σαν αυτή;</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Όπου ο άνεμος θα έδερνε ανεξέλεγκτα τα κορμιά μας ενώ εμείς θα ήμασταν χώρια;<br />
Όπου τα κρεβάτια μας θα ήταν άδεια και τα σεντόνια πιο κρύα απ’ τον Θάνατο;<br />
Όπου τα χέρια μας δεν θα ήταν πια ενωμένα και μάταια θα έψαχναν το ένα το άλλο;<br />
Όπου τα δάκρυα θα εξατμίζονταν προτού καν πέσουν στο πάτωμα;<br />
Όπου οι λέξεις θα πνίγονταν από τους λυγμούς και θα έχαναν κάθε νόημα;<br />
Όπου οι σκέψεις θα πιάνονταν αιχμάλωτες από περιπλανώμενες αναμνήσεις;<br />
Όπου τα φαντάσματα του «Εγώ» και του «Εσύ» θα αντάμωναν για μια τελευταία φορά;<br />
Όπου θα δινόταν ένα τέλος κάτω από τους καπνούς και τις μουσικές;<br />
Όπου η απόσταση μεταξύ μας πλέον θα ήταν ολοκληρωτικά αγεφύρωτη;<br />
Και όπου η πόρτα ανάμεσά μας θα σφραγιζόταν για πάντα;</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><u>Μάθε λοιπόν:</u><br />
Η κιθάρα πλέον δεν παίζει για εμάς.<br />
Οι τοίχοι έχουν θαμπώσει.<br />
Τα γέλια σώπασαν.<br />
Το δάκρυα στέγνωσαν.<br />
Η μυρωδιά έσβησε.<br />
Το χιόνι έλιωσε.<br />
Το φεγγάρι κρύφτηκε.<br />
Η μορφή μου χάθηκε.<br />
Το ίδιο και η δική σου.</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Σε ρωτάω λοιπόν.<br />
«Εγώ» ρωτάω «Εσένα».<br />
Ονειρεύτηκες ποτέ μια νύχτα σαν αυτή;</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
<b> Ονειρεύτηκες ποτέ το τέλος;</b></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div></div>Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-66807634699508838112012-03-04T02:27:00.002+02:002014-12-02T23:43:06.126+02:00People in Love<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">«Σ’ αγαπώ…»</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Το να βλέπω ερωτευμένους ανθρώπους στον δρόμο ερεθίζει πάντα τόσο τη φωτεινή όσο και την σκοτεινή πλευρά των σκέψεών μου.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Τα ζευγαράκια φαίνονται τόσο αθώα. Τα χαμόγελά τους, τα βλέμματά τους όταν συναντιούνται, τα ενωμένα τους χέρια μπορούν να ξαναζωντανέψουν ακόμα και τον πιο μαραζωμένο κήπο μέσα στην καρδιά σου. Τα φιλιά που τους βλέπεις να ανταλλάζουν κάνουν τα λουλούδια να ανθίζουν σαν την άνοιξη που ξαφνικά έδιωξε το χειμώνα από μέσα σου. Ακούς τα λόγια που προφέρουν ο ένας στον άλλο σαν ιερό ευαγγέλιο ή ποίημα κάποιου μεγάλου ρομαντικού ποιητή και κάτι αναβλύζει από μέσα σου, οι πεταλούδες στο στομάχι σου ξαναγεννιούνται και θυμάσαι τις δικές σου στιγμές. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ναι, ήσουν κι εσύ ερωτευμένος. Κι εσύ χαμογέλασες σε κάποια, την κοίταξες βαθιά στα μάτια, της κράτησες το χέρι και την φίλησες. Οι αισθήσεις σου είχαν στήσει δικό τους χορό και τα συναισθήματά σου έσκαγαν σαν εκρήξεις και χρωμάτιζαν τον κόσμο γύρω σου. Η βροχή έπεφτε χρυσή από τα λευκά σύννεφα στον ουρανό σου. Ο Έρωτας είναι η πιο τρελή συναισθηματική κατάσταση για ένα ανθρώπινο ον, σαν μια πανέμορφη γυναίκα που τυφλώνεσαι από τη μορφή της. Γιατί όμως σε τύφλωσε τόσο πολύ ώστε δεν είδες πως τα σύννεφα άρχισαν να μαυρίζουν…;</span></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Το πιο κοφτερό λεπίδι είναι τα λόγια . Στην δύση του ηλίου, δεν είναι τα φιλιά ούτε τα βλέμματα που θα μετανιώσεις ότι έδωσες. Είναι τα λόγια που ξεστόμισες, οι υποσχέσεις αιώνιας αγάπης που έδωσες και δεν θα καταφέρεις ποτέ να κρατήσεις. Όταν τις έδινες τις πίστευες και τώρα που ο έρωτας ξεθώριασε σαν παλιά κιτρινισμένη φωτογραφία βλέπεις πόσο παιδιάστικες και αφελής ήταν. Σχεδόν παραμυθένιες. Το «για πάντα» δεν υπάρχει. Το «σ’ αγαπώ» γίνεται σκόνη και το παίρνει ο άνεμος της λησμονιάς. Και αν τα γνωρίζεις όλα αυτά ενώ δίνεις αυτές τις υποσχέσεις, το ψέμα και η υποκρισία σκίζουν βίαια τον λαιμό σου καθώς βγαίνουν οι λέξεις. Το τέλος είναι αναπόφευκτο. Όμως κάθε καινούργια αρχή δεν είναι παρά το τέλος μιας προηγούμενης αρχής.<br />
<br />
«Σ’ αγαπώ…»<br />
Έπρεπε να ανταποδώσεις. Η κοπέλα σου στο φώναξε απόψε τα μεσάνυχτα όταν χωριζόσασταν για να γυρίσετε σπίτια σας. Δεν της απάντησες. Εγώ την άκουσα, και απάντησα σιγανά «Και αυτός σ’ αγαπάει». Έπρεπε να το έχεις πει εσύ. Πιθανότατα στο μέλλον θα το μετάνιωνες. Όμως, κάποια πράγματα αξίζει να τα κάνεις ακόμα και αν ξέρεις πως θα τα μετανιώσεις.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> Και ο Έρωτας είναι ένα από αυτά.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-13259951913935479582011-12-31T02:31:00.000+02:002011-12-31T02:31:18.167+02:00All Alright<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 246.0pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 246.0pt;"><span style="font-family: Calibri;">Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.<br />
Τουλάχιστον όχι μέσα μου. </span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 246.0pt;"><span style="font-family: Calibri;">Κάποτε ήθελα να αλλάξω τα πάντα. Και θα το έκανα.<br />
<br />
Ο δρόμος ήταν μουντός και σκοτεινός, όμως εγώ θα τον έβαφα. Διάολε, ακόμα και αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω το αίμα μου για χρώμα, εγώ θα τον έβαφα. </span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 246.0pt;"><span style="font-family: Calibri;">Θα έσπαγα το σκοτάδι που με τρομοκρατούσε και έσφιγγε σαν παγωμένο χέρι την καρδιά μου. Θα απελευθερωνόμουν από τη λαβή του ακόμα και αν χρειαζόταν να ανάψω φωτιά στο κορμί μου και να γίνω εγώ το φως. <br />
Θα μεταμόρφωνα τις νυχτερίδες που πετούσαν σπασμωδικά γύρω από εκείνη τη σκονισμένη λάμπα του δρόμου σε πολύχρωμες πεταλούδες.<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θα έδινα πνοή από την πνοή μου στα μαραμένα λουλούδια στην άκρη του πεζοδρομίου για να ξαναποκτήσουν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το ζωηρό τους χρώμα. <br />
Θα άλλαζα τις στάχτες του τσιγάρου μου με χρυσή σκόνη που θα μου δώριζε κάποια ευγενική νεράιδα επειδή με λυπόταν. <br />
Θα έκανα τους Δαίμονες που με περίμεναν ανυπόμονα να τους δοθώ να τυλιχθούν μέσα στα ξεσκισμένα τους φτερά και να βγουν από μέσα φωτεινοί άγγελοι. <br />
Θα άγιαζα τις κατάρες που με βάραιναν, σαν πέτρες στις τσέπες μου ενώ βυθιζόμουν σε θάλασσες δίχως ζωή, και θα γίνονταν ευλογίες. <br />
Θα έδιωχνα τα γνώριμα Φαντάσματα που με ακολουθούσαν σαν μόνιμη παρηγοριά σε κάθε μου στιγμή για να δώσω τη θέση τους στα καινούργια.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 246.0pt;"><span style="font-family: Calibri;">Κάποτε ήθελα να αλλάξω τα πάντα. Και θα το έκανα.<br />
Μπορεί να μου πήρε πολύ καιρό.<br />
Όμως είναι πολύ ωραίο να μπορείς να λες πως είσαι καλά.<br />
Και, ξέρεις κάτι…;<br />
<strong>Είμαι καλά.</strong></span></div><span style="font-family: "Calibri", "sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><strong>Είναι όλα καλά.</strong></span><br />
<span style="font-family: "Calibri", "sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br />
*Τελευταίες γραπτές σκέψεις-απολογισμός<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για το 2011. Καλή Πρωτοχρονιά και Καλή Χρονιά*</span><br />
<span style="font-family: "Calibri", "sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/M2kufQNtt7E?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><span style="font-family: "Calibri", "sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br style="mso-special-character: line-break;" /> </span></div>Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-87840866414443626892011-12-22T02:47:00.000+02:002014-12-02T23:43:40.721+02:00Σιωπή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Κοιταζόμαστε με βλέμμα κενό.<br />
Αναρωτιέμαι τι βλέπεις όταν με κοιτάς.<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πάω στοίχημα πως κι εσύ αναρωτιέσαι τι βλέπω εγώ.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Οι λέξεις έχουν στερέψει καιρό τώρα, όλες καταναλώθηκαν και πέταξαν μακριά. Κάποτε πετούσαν σαν πολύχρωμες πεταλούδες στα λουλούδια που ανταλλάσαμε, πλέον όμως ανοίγουν μαύρα φτερά σαν κοράκια και τρέφονται με το κουφάρι των συναισθημάτων μας. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Οι αισθήσεις έχουν όλες μουδιάσει. Η όραση έχει χαθεί πίσω από δάκρυα που στολίζουν τις βλεφαρίδες σαν μπάλες σε χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η αφή έχει νεκρώσει μετά από όλες τις φορές που αγγίξαμε ο ένας το φλεγόμενο κορμί του άλλου και καήκαμε προκειμένου να αναγεννηθούμε από τις στάχτες. Η ακοή εξαντλήθηκε από όρκους και ποιητικές εξομολογήσεις που βούτηξαν σε θάλασσα δίχως πάτο και αφέθηκαν να βυθίζονται αιώνια. Η γεύση αλλοιώθηκε από τα αμέτρητα τσιγάρα αφού εξερεύνησε κάθε πτυχή των κορμιών μας και δεν άφησε τίποτα καινούργιο. Και η όσφρηση συνήθισε τόσο πολύ στο άρωμά μας που μας εγκατέλειψε για να ταξιδέψει στις νέες μυρωδιές του επόμενου έρωτα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Η σιωπή δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Κάποιες φορές είναι προτιμότερο να παραμένουμε σιωπηλοί παρά να προσπαθούμε μάταια να γεμίσουμε την απόσταση μεταξύ μας με άσκοπα λόγια. Η σιωπή όμως που δεν υποφέρεται είναι εκείνη που μέσα της κρύβει όλα όσα θέλουμε να ξεχάσουμε. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><br />
Υποσχέσεις αστείρευτης αγάπης που δεν κρατήθηκαν ποτέ από καμία μεριά. Ψέματα που σαν ξυράφια πλήγωσαν την σάρκα του «εμείς»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και απομάκρυναν οριστικά το «εγώ» από το «εσύ». Παγωμένα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φιλιά, αδιάφορα αγγίγματα και δίχως συναίσθημα γαμήσια που έφθειραν τα αγγελικά φτερά που φορούσαμε και μας έριξαν σταδιακά στην προσωπική μας κόλαση. </span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Και τώρα η φλόγα του κεριού μας έχει σβήσει, αφού ο άνεμος του χρόνου την έκλεψε και την διεκδίκησε ξεδιάντροπα και βίαια. Η αυλαία πέφτει δίχως χειροκρότημα και ένας ένας οι θεατές αποχωρούν σιωπηλά με σκυφτό το κεφάλι, όπως τα «σ’ αγαπώ» που έχασαν τον δρόμο τους και έγιναν φαντάσματα που θα μας στοιχειώνουν για πάντα τα όνειρα και τις αναμνήσεις. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Και τώρα τα φώτα σβήνουν.<br />
Με κοιτάζεις.<br />
Σε κοιτάζω.<br />
<strong>Σκοτάδι…</strong></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<br /></div>
</div>
</div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-33374842427470381772011-11-13T03:03:00.000+02:002014-12-02T23:44:05.860+02:00Μέθη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 74.25pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 74.25pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Αυτή τη νύχτα, αυτή τη στιγμή, θέλω να μεθύσω. Να πιω εξωφρενικές ποσότητες μέχρι που το αίμα μου να αντικατασταθεί πλήρως από τεκίλα. Το κάψιμο δεν θα είναι παρά μόνο μια γλυκιά ζεστασιά, το μοναδικό άγγιγμα παρηγοριάς στην τρελή μου μοναξιά. Απόψε θέλω να γίνω χώμα. Κι έχω λόγους.<br />
<br />
Θέλω να σταματήσω να είμαι εγώ. Θέλω να πάψω να σκέφτομαι, να μην έχω πλέον σωματικά την δυνατότητα να σκεφτώ τα λάθη που έκανα και όλα αυτά που πρόκειται να κάνω είτε στα επόμενα πέντε λεπτά είτε στα χρόνια που θα έρθουν και τα φοβάμαι. Θέλω να πω στην περηφάνια μου να πάει να γαμηθεί και να παραδεχτώ τα πάντα, όσα έκανα και θέλω να πάρω πίσω. Θέλω επιτέλους να καθαρίσει το αίμα από τα χέρια μου και να φύγουν όλες οι αποδείξεις των πράξεών μου. Θέλω να μετανιώσω για μια φορά στη ζωή μου χωρίς να ντραπώ γι’ αυτό.<br />
<br />
Θέλω να πάρω μαλακισμένες αποφάσεις τις στιγμής. Δίχως ηθική, δίχως φόβο, δίχως καμία ιδιαίτερη σκέψη. Και συνήθως αυτές είναι και οι πιο σωστές αποφάσεις που εγώ μπορώ να πάρω, η σκέψη είναι που μου στέκεται εμπόδιο. Θέλω να πάρω τηλέφωνο πολύ συγκεκριμένα άτομα και να τους τρίψω επιτέλους στη μούρη την ευθύνη τους για τις πληγές που μου άφησαν στο πέρασμά τους από την ζωή μου, σαν πελάτες που έχυσαν στα σεντόνια ενός μπουρδέλου και άφησαν άλλον να καθαρίσει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θέλω να μάθουν όλοι ότι έβαλαν ο καθένας το λιθαράκι του, καλό ή κακό, προκειμένου να χτιστεί το «εγώ» μου. Και θέλω να ακούνε τη φωνή μου να τους το λέει. Θέλω να πάρω την απόφαση αυτή και να μην την μετανιώσω. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 74.25pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Θέλω να πω σε μια τυχαία γυναίκα στο μετρό ότι είναι πανέμορφη και να μην παρεξηγηθώ. Θέλω να σταματήσω να είμαι μίζερος για λίγο και να κάνω τον κόσμο να νιώσει καλά ακόμα και αν δεν του αξίζει. Θέλω να πιάσω κουβέντα με κάποιον σε μια στάση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και να μπορέσω να του εκμυστηρευτώ κάθε μου πρόβλημα χωρίς να τρομάξει και να φύγει. Ξέρεις, είναι πολύ πιο εύκολο να ανοίξεις την καρδιά σου και τα εσώψυχά σου σε έναν παντελώς άγνωστο γιατί ακόμα και αν τρομάξει με τα σκοτάδια που θα ξεδιπλωθούν, ξέρεις πως δεν θα τον ξαναδείς ποτέ ώστε να χρειαστεί να τον αντιμετωπίσεις. Και… θέλω να πω σε μια συγκεκριμένη Κάποια να μην κλάψει ποτέ γιατί λατρεύω τα μάτια της χωρίς να φανώ τρελός.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 74.25pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Θέλω να πω στους φίλους μου πόσο μου λείπουν. Είμαστε «άντρες» εμείς και δεν τα κάνουμε αυτά. Γι’ αυτό λοιπόν θέλω να μεθύσω και να πω κλαίγοντας σε όλους αυτούς ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ τα χρόνια που ο δρόμος μας ήταν ένας, προτού καταστραφεί και αυτό. Τα γέλια τους θα μείνουν όλα για πάντα μέσα μου σαν ιερά φυλαχτά και τα στέκια μας θα τα επισκέπτομαι σαν ναούς που χτίσαμε όλοι μαζί με τα παιδικά μας όνειρα. Και θέλω να πω στον βασιλιά, ότι τον αγαπώ.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 74.25pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Θέλω να μην μπορώ να στηριχτώ στα πόδια μου. Θέλω να μην βλέπω μπροστά μου. Θέλω να παραδοθώ στην πρώτη τυχαία ηδονή που θα μου προσφερθεί και να μην νιώσω τίποτα. Θέλω να μην νιώθω τίποτα με την αφή μου και να μη μυρίζω τίποτα με την όσφρηση, μονάχα το κρύο θέλω να μπορώ να μυρίζω και τίποτε άλλο. Θέλω η μόνη μου γεύση να είναι η τεκίλα και ο καπνός. Θέλω να παίξω μεθυσμένη μουσική. Να μην έχω ιδέα τι στα σκατά παίζω στην κιθάρα και να τραγουδάω φάλτσα χωρίς να προσπαθώ να χαϊδέψω τα αυτιά κανενός, απλώς να ξερνάω το κάθε συναίσθημα από μέσα μου προκειμένου να μην με πνίξει ο ίδιος μου ο εαυτός. Θέλω να γράψω ακατανόητα κείμενα και στίχους τραγουδιών που δεν θα τραγουδηθούν ποτέ, ποιήματα ενός απελπιστικά ρομαντικού τύπου που δεν ξέρει να αγαπάει.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 74.25pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Θέλω να ζητήσω την μεγαλύτερη συγγνώμη που θα μπορούσα σε δύο ανθρώπους. Εκείνον κι Εκείνη, που δεν είμαι αυτό που θα έπρεπε και που ποτέ δεν πρόκειται να γίνω. Συγγνώμη…<br />
<br />
Απόψε θέλω να μεθύσω λοιπόν και να τα κάνω ΟΛΑ αυτά. Και το πρωί να μετανιώνω ψάχνοντας τα άντερά μου σε κάποιο κρύο πάτωμα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 74.25pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως το άλλο πρωί φαίνεται τόσο μακριά αυτή τη στιγμή…</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 74.25pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Τέλος, θέλω ένα τελευταίο πράγμα.<br />
Απόψε θέλω να κάνω παρέα με τους δαίμονές μου και έρωτα με τα φαντάσματα...</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<br /></div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-58865572746584684702011-11-06T18:52:00.000+02:002011-11-06T19:02:45.935+02:00Ανατολή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
<span style="font-family: Calibri;">Η ώρα είναι 5:25 το ξημέρωμα Παρασκευής, 24 Ιουνίου. Τη στιγμή που γράφω τις λέξεις αυτές βρίσκομαι καθισμένος στο μπαλκόνι μου στον πέμπτο όροφο, ενώ πίσω από την οθόνη του υπολογιστή είναι το σημείο απ’ όπου ο ήλιος ξεπροβάλλει δειλά και σταδιακά πίσω από τον Υμμητό. Ήξερα ήδη από ποιο ακριβώς σημείο ανατέλλει ο ήλιος μιας και έχω ξαναβρεθεί σε αυτή τη θέση. Και εσύ που διαβάζεις, πίστεψέ με φίλε μου, αυτή η θέση είναι αν όχι η καλύτερη, σίγουρα η πιο οπτικά όμορφη και γεμάτη συναισθήματα που έχω ζήσει ποτέ.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Αν δεν το ζήσεις και εσύ, βέβαια, δεν θα μπορέσεις να αντιληφθείς γιατί βρίσκω αυτή τη σκηνή τόσο όμορφη ώστε να με ωθεί να γράψω για αυτή. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις όμως με πλημμυρίζουν και κάπως πρέπει να βγουν από μέσα μου. Η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι σε απογοήτευση τις τελευταίες μέρες και δεν υπάρχει λόγος να κρυφτώ, σκόπευα αυτή να είναι ακόμα μία μίζερη νύχτα με κλάμα και λύπηση. Μία έξοδος όμως στο μπαλκόνι στις 5 η ώρα περίπου μου άλλαξε αυτόματα τη γνώμη. Αρχικά είδα το σκοτάδι της νύχτας να έχει αρχίσει να υποχωρεί. Ακολούθησα με το βλέμμα μου το ξεθώριασμά του προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση μέχρι που έφτασα σε εκείνο το σημείο απ’ όπου ήξερα πως θα ερχόταν το φως της ημέρας. Ανάμεσα στην κορυφογραμμή του βουνού και το αχνό σκοτάδι βρισκόταν μια λάμψη πορτοκαλί και ροζ φωτός. Η λάμψη αυτή όσο περνά η ώρα κα εγώ γράφω επεκτείνεται, διώχνοντας ευγενικά τη νύχτα. Ο ήλιος δεν έχει βγει ακόμα αλλά αυτό είναι που κάνει την εικόνα ακόμα πιο όμορφη και γεννά μέσα μου την προσμονή. Δεν φοράω κάτι από πάνω, δεν ντρέπομαι τίποτε. Θέλω να νιώσω το αεράκι στο σώμα μου, να ενωθώ με την εικόνα που εξελίσσεται κάθε δευτερόλεπτο που περνά. Η πόλη έχει αρχίσει να ξυπνά, παντζούρια ανοίγουν και τα πουλιά έχουν αρχίσει εδώ και ώρα να κελαηδούν. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω πως είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που δεν κοιμάται. Ακόμα καλύτερα, νιώθω ο μόνος ζωντανός άνθρωπος αυτή τη στιγμή. Τίποτα δε βασανίζεται μέσα μου τώρα, κάθε άσχημο συναίσθημα, κάθε αρνητική σκέψη έχει καταλαγιάσει και έχει υποκλιθεί και αυτή στο αποκορύφωμα της ομορφιάς και της γαλήνης. Η ελπίδα ανοίγει τα μάτια της και μου ψιθυρίζει στο αυτί πως οτιδήποτε και να συμβεί στη ζωή δεν είναι τίποτα μπροστά στη ζωή την ίδια. Μπορεί να υπάρχουν χίλια δυο προβλήματα στον κόσμο, ο κόσμος όμως είναι πάρα πολύ όμορφος. Απλά πρέπει να ξέρεις πότε να τον κοιτάξεις, όχι στα δελτία των ειδήσεων. Καλώς ή κακώς ο κόσμος ξέρει να κρύβει το καλό του πρόσωπο πάρα πολύ καλά, εάν όμως καταφέρεις να το δεις όταν το φανερώνει, είναι μια εμπειρία που χαράσσεται στο μυαλό και την ψυχή σου και δεν το ξεχνάς ποτέ.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Η γοητεία της νύχτας είναι αληθινά τρομακτική. Για όσους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>επιλέγουμε να τη ζούμε με το να κοιμόμαστε άκυρες ώρες, είναι δίκοπο μαχαίρι. Το αντάλλαγμα που πρέπει να πληρωθεί για να ζήσουμε την απόλυτη σιγή και μοναξιά είναι η αναπόφευκτη μελαγχολία που έρχεται μαζί. Μόλις όμως ο ήλιος αρχίσει να ανατέλλει, το φως μαζί με το σκοτάδι διώχνει και κάθε αρνητικό της νύχτας. Τότε, για τη μια περίπου ώρα που χρειάζεται μέχρι το φως να κυριαρχήσει τελείως, δεν υπάρχει τίποτα σκοτεινό. Για αυτή λοιπόν την ώρα, το χαμόγελο στα χείλη σου είναι αναπόφευκτο και ασυνείδητο. Απλά χαμογελάς. Γιατί είσαι χαρούμενος, ήρεμος και γαλήνιος. Γιατί βλέπεις κάτι που δεν βλέπεις κάθε μέρα και που όσες φορές και να το δεις, πάντα σου αφήνει όλο και μια πιο γλυκιά γεύση και σου δίνει τη δύναμη που χρειάζεσαι για να δεις τη ζωή σου από άλλη οπτική γωνία και να συνεχίσεις για μια ακόμη μέρα. Τι άλλο χρειάζεσαι;</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Η ώρα τώρα είναι 6:05 το ξημέρωμα Παρασκευής, 24 Ιουνίου. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που ξεκίνησε να γράφει στις 5:25, νιώθω όμως τελείως διαφορετικός. Αλλά όπως είπα, αν δεν το ζήσεις κι εσύ δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις τι εννοώ.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz9wENaN86WQXfr2JQExtUHD3U8bbAudRoPdoPG6LXq46nSOO_2dSGwrcZTBIiNub5e-PfTY5qZCqYRGRW9lrYsJNYDPEQauCcQywemifYWDG9Y0p5JAv9GfEUTuO3wXRv7U7iMLfiQdI/s1600/DSC00313.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" ida="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz9wENaN86WQXfr2JQExtUHD3U8bbAudRoPdoPG6LXq46nSOO_2dSGwrcZTBIiNub5e-PfTY5qZCqYRGRW9lrYsJNYDPEQauCcQywemifYWDG9Y0p5JAv9GfEUTuO3wXRv7U7iMLfiQdI/s320/DSC00313.JPG" width="320" /></a></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
</div></div>Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-27691749307457106832011-11-06T18:46:00.002+02:002014-12-02T23:44:27.718+02:00Η Φωτιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 75.0pt;">
<br />
<span style="font-family: Calibri;">Έδιωξα τον άγγελό μου. Του είπα ψέματα πως πλέον δεν τον χρειάζομαι, δεν χρειάζομαι πια φύλακα. Τον έστειλα να τραγουδήσει τα τραγούδια του σε κάποιον καινούργιο. Τον έπεισα πως δεν υπάρχει θέση στο πλάι μου για αυτόν. Και τότε εκείνος έκλαψε αίμα και εγώ γέλασα. Γέλασα όσο δεν είχα γελάσει ποτέ στη ζωή μου και τον χλεύασα δίχως δισταγμό. Σκούπισε το αίμα από το πάλλευκο πρόσωπό του, με κοίταξε με μάτια θολωμένα από οίκτο και αφού μου γύρισε την πλάτη, τίναξε τα περήφανα φτερά του και αποκολλήθηκε από τη γη κατευθυνόμενος προς τον χρυσαφένιο ήλιο. Στο σημείο από όπου ξεκίνησε την άνοδό του έπεσαν απαλά δύο πούπουλα από τις μεγαλόπρεπες φτερούγες που κοσμούσαν τη ράχη του. Έσκυψα και τα μάζεψα, τα κράτησα σαν φυλαχτό. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κομμάτι της ψυχής μου…</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 75.0pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Έσπασα τις κιθάρες μου. Σήκωσα με στοργή την πρώτη μου κιθάρα, την ταστιέρα της οποίας είχα ποτίσει με το αίμα των δακτύλων μου, όπως μία μάνα σηκώνει στην αγκαλιά το νεογέννητο παιδί της και χάιδεψα το ξύλο της. Κι εκείνο ανταπέδωσε το χάδι γεμίζοντάς με αναμνήσεις, απογοητεύσεις και επιτυχίες. Λύπη και χαρά. Θάνατο και Ζωή. Την φίλησα με νοσταλγία και δίχως να διστάσω στιγμή την έφερα με όλη μου τη δύναμη στη δεύτερη κιθάρα μου, το όνειρο της βιτρίνας επί δύο χρόνια. Στη σύγκρουση τα ξύλα έσπασαν, σκόνη σκόρπισε στον αέρα και σκλήθρες εκτοξεύτηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Υπήρξε ήχος. Σάπιες μελωδίες, κατεστραμμένοι σκοποί, απροσδιόριστος θόρυβος και διαστρεβλωμένα κύκνεια άσματα των οργάνων. Οι κιθάρες έπεσαν με γδούπο στο πάτωμα αγκαλιασμένες στην παρακμή και το θάνατο σαν σχιζοφρενείς εραστές που αυτοκτόνησαν μαζί. Πήρα στα χέρια μου τα ξύλινα κουφάρια που ακόμα μύριζαν από τη ζωή που πριν λίγο τα διέτρεχε και ξήλωσα βίαια τις χορδές και από τα δύο όργανα. Τις μάζεψα σαν φυλαχτό. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κομμάτι της ψυχής μου...</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 75.0pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Έσκισα τα χαρτιά μου. Κάθε μου κείμενο, κάθε ποίημα και κάθε στίχο. Και κάθε ζωγραφιά. Χαρτιά στα οποία είχα εναποθέσει τμήματα του εαυτού μου, κάθε χαρτί και ένα ξεχωριστό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κομμάτι. Ζούσα μέσα σε κάθε λέξη, κάθε γράμμα, κάθε τόνο, κάθε τελεία, κάθε γραμμή και κάθε λεκέ από τα δάκρυά μου. Ζούσα στο μελάνι, τον γραφίτη και το κάρβουνο που έντυναν τις άψυχες λευκές κόλλες και τους έδιναν ζωή. Τη δική μου ζωή. Μέσα από αυτά τα χαρτιά το «Εγώ» μου θα συνέχιζε ακόμα την ύπαρξή του ακόμα και όταν το σώμα μου θα σάπιζε μονάχο. Όχι όμως πια. Τώρα όλα θα χαθούν μαζί μου. Τα ξέσκισα πρώτα στα δύο, μετά στα τέσσερα και συνέχισα μέχρι να μην μπορώ να τα κομματιάσω περισσότερο. Κράτησα τα αμέτρητα λευκά κομματάκια του εαυτού μου στη χούφτα μου και τα μάζεψα σαν φυλαχτό. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κομμάτι της ψυχής μου...</i></b><i style="mso-bidi-font-style: normal;"></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 75.0pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Η Φωτιά. Πάντα την είχα στα χέρια μου και ποτέ δεν ήξερα πώς να τη χειριστώ. Προσπάθησα να το ελέγξω, αλήθεια, όμως η δύναμή της ήταν πάντοτε πιο δυνατή από τη δική μου. Έπαιξα ένα παιχνίδι εξ’ αρχής χαμένο με ψεύτικες ελπίδες να νικήσω, κάτι που φυσικά δεν έγινε ποτέ. Έκαψα τους Φίλους μου. Τους έκαψα έναν έναν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μόνο για να δω τη Φλόγα να γεννιέται και να ζει. Εκείνοι καίγονταν ενώ εγώ τους παρακολουθούσα ασυγκίνητος και γελούσα. Υπέφεραν, κι εγώ γελούσα. Κάποια στιγμή όμως η Φλόγα πέθανε κι εγώ έμεινα μόνος. Η Φωτιά με νίκησε. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 75.0pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Τα Κομμάτια της Ψυχής μου. Τα συγκέντρωσα όλα μαζί και τα άφησα στο πάτωμα. Δύο φτερά από τον Φύλακα Άγγελό μου, οι Χορδές από τις Κιθάρες μου και τα Γραπτά Κομμάτια του Εαυτού μου. Τα πότισα με οινόπνευμα και άναψα τον αναπτήρα. Για άλλη μια φορά θα έβλεπα τη Φωτιά να γεννιέται και να ζει. Έκαψα τους Φίλους μου και έμεινα μόνος. Τώρα, θα κάψω την Ψυχή μου. Το Εγώ μου. Και μόλις η Φλόγα πεθάνει, θα γίνω σκόνη. Θα γίνω μια ανάμνηση, ένα όνειρο ή εφιάλτης, μια ευλογία ή μια κατάρα. Θα λυτρωθώ… <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></i></b>Άναψα τη Φωτιά και της ξαναέδωσα Ζωή.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 75.0pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Κοίταξα τον καθρέφτη και ψέλλισα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Νομίζω πως πεθαίνω…»</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; tab-stops: 75.0pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Και το είδωλο απάντησε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Μα είσαι ήδη νεκρός…»</i></b></span><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-45996681581260810242011-11-06T18:46:00.000+02:002011-11-08T03:57:13.929+02:00Παράφρων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
<span style="font-family: Calibri;">Άνοιξε τα μάτια σου, μικρέ. Δεν είσαι πια μόνος, τώρα έχεις παρέα. Έχεις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εμένα πιστή συντροφιά. Είμαι η καλύτερή φίλη που είχες ποτέ και μηδενίζω ακόμα και την καλύτερή σου ερωμένη. Σου δίνομαι ολοκληρωτικά δίχως να ζητήσω ανταλλάγματα, μπαίνω μέσα σου και κατοικώ. Κουρνιάζω στις πιο σκοτεινές, αραχνιασμένες φωλιές του βασανισμένου σου μυαλού και κάθε τόσο ξυπνώ από τον λήθαργό μου. Τότε χύνομαι παντού μέσα σου και η ψυχούλα σου γονατίζει εμπρός μου ενώ περιμένει τη διαταγή μου. Μόλις ξυπνώ ρέω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μέσα στις φλέβες σου και η ύπαρξή μου καταλαμβάνει κάθε κύτταρο του κορμιού σου, είσαι αδύναμος αλλά και απρόθυμος να με αρνηθείς. Δεν μπορείς να με αρνηθείς.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Είμαι το είδωλο του καθρέφτη. Όσα δεν είσαι, δεν μπόρεσες ποτέ σου να γίνεις και δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις. Γι’ αυτό με ζηλεύεις και με μισείς. Γι’ αυτό με αγαπάς. Και γι’ αυτό με χρειάζεσαι. Είμαι η κάθε ρανίδα δακρύων που κλαις τις νύχτες όταν ο Τρόμος σε καταλαμβάνει και μουδιάζει τη λογική σου. Είμαι το αίμα που αναβλύζει από τα χέρια σου και λεκιάζει με το βαθυκόκκινό του χρώμα το κάθε ίχνος της εναπομένουσας αγνότητας και αθωότητάς σου. Δεν είσαι αθώος πια και η αγνότητά σου έχει γίνει υπόδουλή μου. Κανένας εραστής μου δεν παραμένει αθώος. Όλοι στην αγκαλιά μου είστε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ένοχοι</b>.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Είμαι το τέρας που έβλεπες στην απειλητική σου ντουλάπα όταν δεν μπορούσες να κοιμηθείς. Το χέρι που περιμένει λαίμαργα να αρπάξει το πόδι σου μόλις τολμήσεις να το βγάλεις από την ασφάλεια του κρεβατιού. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είμαι οι φρικαλέες εικόνες που μόνος εσύ βλέπεις και σε κρατούν μακριά από τη λογική σου. Ζω στο βλέμμα του κάθε ματιού που νιώθεις να σε καρφώνει ακόμα και όταν είσαι μόνος και στην κάθε κραυγή στην απόλυτη σιωπή που σου τρυπάει τα αυτιά και ακυρώνει την ψυχική σου ηρεμία. Είμαι οι ψευδαισθήσεις. Οι παραισθήσεις. Και οι αισθήσεις. </span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Έχω αλλάξει πολλά γυναικεία ονόματα. Ονομάζομαι Τρέλα, Παραφροσύνη, Αυτοκτονία, Δολοφονία, Σχιζοφρένεια, Ψυχασθένεια. </span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Εγώ</b>, είμαι η Παράνοια. Κι <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">εσύ</b>, είσαι ο Παράφρων…</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Calibri;"><strong>Τα τέρατα στις ντουλάπες υπάρχουν στα αλήθεια, απλώς δεν εμφανίζονται ποτέ όταν τα ψάχνεις…</strong></span></i></div></div>Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-66715829724985575462011-11-06T18:43:00.001+02:002011-11-06T19:06:00.487+02:00Ο Τελευταίος Χορός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
<span style="font-family: Calibri;">Το ξέφωτο ήταν λουσμένο από το ισχνό ασημένιο φως της Πανσελήνου. Τα σκοτεινά, θεόρατα Δέντρα είχαν γείρει τις φυλλωσιές και τους κορμούς τους προς τα έξω, σαν ένα πλήθος θεατών που παραμερίζουν για να ανοίξουν χώρο προκειμένου να υποδεχθούν στη σκηνή τον καλλιτέχνη περιμένοντας ανυπόμονα. Η Θάλασσα πιο πέρα είχε σταματήσει την αέναη κίνησή της και η σιγή της υποδήλωνε την προσπάθειά της να ακούσει το κάθε τι από όσα επρόκειτο να ξετυλιχθούν. Στην επιφάνεια των μαύρων νερών της δεν καθρεπτιζόταν τίποτα παρά μόνο η γεμάτη Σελήνη –τα Άστρα είχαν κρυφτεί από τον Ουρανό εκείνη τη Νύχτα αφού η Σελήνη ήθελε να είναι η μόνη που θα παρακολουθούσε το συμβάν. Τα Σύννεφα είχαν όλα διαλυθεί και ο Άνεμος δεν τολμούσε να κινηθεί ούτε να τραγουδήσει, αφού η σκηνή για αυτή η Νύχτα άνηκε σε άλλους.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Εκείνος φορούσε ένα μαύρο, επίσημο πουκάμισο με μια βαριά, μαύρη καμπαρντίνα από πάνω με αποτέλεσμα να θυμίζει κοράκι έτοιμο να πετάξει και να γίνει ένα με το σκοτάδι του Ουρανού. Οι μπότες του λαμπύριζαν αφού οι ασημένιες λεπτομέρειες αντανακλούσαν το φεγγαρόφωτο ενώ τα ίσια, γυαλιστερά, μαύρα του μαλλιά χύνονταν ελεύθερα στους ώμους του. Το παγερό γαλάζιο των ματιών του έκρυβε μέσα του μυστικά που καμία δύναμη αυτού του σύμπαντος δεν κατάφερε ποτέ να ανακαλύψει. Στα χέρια φορούσε λευκά γάντια και κρατούσε ένα μπουκέτο νεκρά, μαραζωμένα τριαντάφυλλα που έμοιαζαν να έχουν σαπίσει και να έχουν χάσει κάθε ίχνος της ζωής που κάποτε είχαν. Πίσω Του στέκονταν οι Περασμένοι. Οι ψυχές των ανθρώπων που είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους και πλέον αναπαύονταν ακολουθούσαν τώρα πίσω από Αυτόν, μέσα στα σώματα στα οποία κάποτε αγάπησαν, ερωτεύτηκαν, μίσησαν, πόνεσαν, έζησαν και πέθαναν. Ο καθένας κρατούσε στα χέρια του από ένα κατάμαυρο κοράκι. Όλοι τους κοιτούσαν Εκείνον και βρίσκονταν υπό τη θέλησή Του. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν πανέμορφος.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Εκείνη ήταν ντυμένη με ένα ελαφρύ, λευκό φόρεμα που έπεφτε ίσια προς τα κάτω αφού ο Αέρας δεν έπνεε ούτε στον ελάχιστο βαθμό. Ήταν ξυπόλητη ώστε τα γυμνά της πόδια πατούσαν το νωπό από την υγρασία γρασίδι το οποίο έμοιαζε να τα ντύνει σχολαστικά ώστε να μην παγώσουν. Τα πυρόξανθα μαλλιά της έφευγαν ανέμελα σε μπούκλες και κύματα μέχρι τη μέση της, χαϊδεύοντας απαλά τους γυμνούς της ώμους. Τα μάτια της είχαν χρώμα σμαραγδένιο πράσινο που θα ζήλευε και το πιο πλούσιο δάσος της Φύσης και ήταν καρφωμένα πάνω σε Εκείνον. Μαζί Της ήταν παρατεταγμένοι οι Ερχόμενοι. Οι ψυχές των ανθρώπων που ακόμα δεν είχαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γεννηθεί, δεν είχαν δει το φως του πραγματικού ήλιου της ζωής, βρίσκονταν υλοποιημένες μέσα στα σώματα που επρόκειτο να έχουν μόλις θα υπάρξουν και περίμεναν να υπακούσουν στην εντολή Της. Στα χέρια κρατούσαν λευκά περιστέρια. Ήταν πανέμορφη.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Περπάτησαν και οι Δύο προς το κέντρο του ξέφωτου, το οποίο είχε γίνει η σκηνή στην οποία θα πραγματοποιούσαν το νούμερό τους. Βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής και τότε Εκείνος έτεινε τα χέρια του προς το μέρος της, προσφέροντάς της τα νεκρά τριαντάφυλλα. Εκείνη τα δέχτηκε και μόλις τα κράτησε στην αγκαλιά της βάφτηκαν αμέσως με το βαθυπόρφυρο χρώμα του αίματος που είχαν προτού μαραζώσουν στα χέρια Του. Τα άφησε να πέσουν απαλά και να σκορπίσουν στο έδαφος ανάμεσά τους ενώ κόλλησε επάνω στο κορμί Του. Εκείνος έπιασε το αριστερό της χέρι και κρατώντας το, το τέντωσε μαζί με το δικό του προς τα έξω ενώ τοποθέτησε το άλλο του χέρι στη μέση της, παροτρύνοντάς την να κάνει το ίδιο. Συντονίστηκαν στον ίδιο ρυθμό ακούγοντας μια μελωδία που μόνο οι Δύο μπορούσαν να αναγνωρίσουν και ξεκίνησαν να χορεύουν έναν ρομαντικό χορό που όμοιός του δεν είχε ξαναυπάρξει σε καμία διάσταση. Αμέσως μόλις ο χορός των Δύο ξεκίνησε, οι ακόλουθοί τους μπήκαν στη σκηνή. Οι Περασμένοι άφησαν ελεύθερα τα κοράκια την ίδια στιγμή που οι Ερχόμενοι απελευθέρωσαν τα περιστέρια. Τα πουλιά ξεκίνησαν τον δικό τους χορό πετώντας κυκλικά πάνω από το ξέφωτο, ενώ οι Περασμένοι και οι Ερχόμενοι χωρίστηκαν σε ζευγάρια και μιμήθηκαν τον χορό των Δύο.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Η ανάσα της μύριζε σαν νυχτολούλουδο, μύριζε ελπίδα. Η ανάσα Του ήταν σάπια και η μυρωδιά της θύμιζε κουφάρι σε συνδυασμό με θειάφι, κάτι που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το γοητευτικό του παρουσιαστικό. Κάθε φορά που κάποιο από τα τριαντάφυλλα κάτω από τα πόδια τους βρισκόταν κάτω από τις μπότες Του έχανε κατ’ευθείαν τη ζωή που του είχε δοθεί προηγουμένως, ενώ μόλις Εκείνη πατούσε πάνω του με τα γυμνά της πόδια ανακτούσε το χρώμα και τη ζωή του. Έτσι ενεργοποιήθηκε ένας ατέρμονος φαύλος κύκλος μεταξύ ζωής και θανάτου που ακολουθούσε τον ρυθμό του χορού Τους. Ο Ουρανός έκλαψε. Τα ασημένια του δάκρυα έλουσαν τους Χορευτές και έκαναν την Θάλασσα να χάσει την ακινησία της δημιουργώντας ανησυχία στο χώρο. Ο Άνεμος ανταποκρίθηκε και ξεκίνησε να φυσά φέρνοντας Σύννεφα στον Ουρανό φθείροντας την διαύγειά του και αναγκάζοντας τα Δέντρα να ξεκινήσουν και αυτά τον δικό τους χορό.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">Ο χορός γινόταν όλο και πιο γρήγορος, μέχρι που σταδιακά έφτασε στο επίπεδο της έκστασης. Τα πουλιά από πάνω τους πετούσαν πλέον τόσο γρήγορα σε κύκλους ώστε μεταμορφώθηκαν σε ένα απροσδιορίστου σχήματος, κινούμενο, ασπρόμαυρο σύννεφο. Τα κορμιά των Δύο στροβιλίζονταν αγκαλιασμένα σε υπερφυσικές ταχύτητες μέχρι που πύρινες γλώσσες ξεπήδησαν από τα τριαντάφυλλα κάτω από τα πόδια Τους, οι οποίες εκτοξευόμενες προς κάθε κατεύθυνση έκαψαν το σύννεφο των πουλιών αφήνοντας ένα μεγάλο κύμα στάχτης να πέσει απαλά πάνω στους Δύο και τους ακόλουθούς τους. Έπειτα οι φλόγες επιτέθηκαν στους ακόλουθους, οι οποίοι αντί να καίγονται μετατρέπονταν ένας ένας σε σκόνη. Η φωτιά λύτρωνε και εξάγνιζε τους Περασμένους, ενώ οδηγούσε τους Ερχόμενους στη ζωή και την υλική ύπαρξη. Οι Δύο συνέχισαν τον χορό τους ακόμα και αφού οι φλόγες τους τύλιξαν ολοκληρωτικά και τους μετέτρεψαν σε μια στροβιλιζόμενη πύρινη μπάλα η οποία έκαιγε κάθε στοιχείο της Φύσης που παρακολουθούσε τη σκηνή. Στη στιγμή της κορύφωσης το φλεγόμενο ζευγάρι χάθηκε σε μία έκρηξη εκτυφλωτικού φωτός το οποίο έπνιξε κάθε στοιχείο της πλάσης. Προτού η Πανσέληνος παραδοθεί στο Φως, άφησε μία κραυγή που αντήχησε σε όλους τους Ουρανούς.</span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;">«Η Ζωή και ο Θάνατος χορέψανε εμπρός Μου…»</span></div></div>Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-59431420620149620422011-11-06T18:38:00.000+02:002014-12-02T23:45:25.864+02:00Change of Heart<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<br />
<span style="font-family: Calibri;">Ξύπνησε απότομα σε κάποιο χώρο που είχε πλάσει το μυαλό της. Βρισκόταν βυθισμένη στο απόλυτο σκοτάδι και την εκκωφαντική σιγή, ενώ από μακριά το έρεβος έφθειρε ένα φως που υποδήλωνε μία έξοδο από το μέρος αυτό. Εκείνη χωρίς να χάσει χρόνο σηκώθηκε στα πόδια της και προσπάθησε να προσανατολιστεί και να κατευθυνθεί προς την έξοδο. Τότε ένιωσε κάτι απειλητικό να πλανάται στο χώρο γύρω της. Κανένας ήχος, καμία κίνηση, κανένα οπτικό ερέθισμα. Μόνο ένα έντονο συναίσθημα ελλοχεύοντος κινδύνου που την ωθούσε να βγει από το σκότος όσο πιο γρήγορα της επέτρεπε το σχεδόν μουδιασμένο της κορμί . Ξεκίνησε να περπατά προς το φως χωρίς να έχει καμία συναίσθηση του τι υπάρχει γύρω της.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όπως ακριβώς ζούσε και τη ζωή της. Πάντα κοιτούσε αυτό που προσδοκούσε να κερδίσει είτε αυτό ήταν αληθινό είτε ένα ψέμα που την είχε ταΐσει η κοινωνία και ο περίγυρός της, δίχως να δίνει την παραμικρή σημασία σε οτιδήποτε συνέβαινε και υπήρχε γύρω της, από ανθρώπους που ζούσαν παράλληλα με εκείνη μέχρι και ευκαιρίες για την ίδια που οι παρωπίδες της δεν την άφησαν να αδράξει. Όπως θα έλεγε ο Καβάφης, ζούσε για την Ιθάκη αγνοώντας το ταξίδι. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Καθώς περπατούσε, το συναίσθημα απειλής που είχε νιώσει πρωτύτερα όλο και διείσδυε μέσα της. Κάτι την πλησίαζε και εκείνη το ήξερε χωρίς να χρειαζόταν να το δει ή να το ακούσει. Το περπάτημά της μετατράπηκε σταδιακά σε τρέξιμο και ο ιδρώτας άρχισε να τρέχει στο αγγελικό της πρόσωπο το οποίο είχε κυριευτεί από αγνό τρόμο. Ένιωθε ότι πρωταγωνιστούσε σε κάποια χαμηλού <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">budget</span><span lang="EN-US"> </span>ταινία τρόμου, η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ χειρότερη. Ξαφνικά αισθάνθηκε μια υπερβολικά θερμή ανάσα να χαϊδεύει το πίσω μέρος του λαιμού της ενώ εκείνη έτρεχε και πανικοβλήθηκε. Χάνοντας τον έλεγχο του κορμιού της έπεσε στα γόνατα και προτού να προλάβει να ανακτήσει την ψυχραιμία και να συνεχίσει την πορεία της προς το φως είδε μπροστά της στο αχνό φως που έλουζε το χώρο, αφού είχε φτάσει πολύ κοντά στην έξοδο, μια μορφή. Μία γυναίκα στεκόταν ανάμεσα σε εκείνη και την πολυπόθητη έξοδο και ήταν πλέον φανερό πως δεν θα την άφηνε να βγει. Και πιθανότατα ούτε να ζήσει. Την πλησίασε με αργά βήματα και γονάτισε μπροστά της ώστε να βρεθούν στο ίδιο επίπεδο. Της σήκωσε το κεφάλι σπρώχνοντας με το δάχτυλο το πηγούνι της προς τα πάνω και την κοίταξε στα μάτια. Αν και το πρόσωπό της δε φαινόταν, εκείνη ένιωθε πως το «πλάσμα» που βρισκόταν μπροστά της και την κοιτούσε κατάματα όχι μόνο δεν την απειλούσε αλλά την συμπονούσε. Ένιωθε τη γυναίκα αυτή να της δίνει στοργή και αγάπη. Και τότε η γυναίκα την φίλησε απαλά στα χείλη και προτού εκείνη προλάβει να αντιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο, η γυναίκα σηκώθηκε όρθια και έκλεισε τις παλάμες της γύρω από το λαιμό της γονατισμένης κοπέλας. Η λαβή γινόταν όλο και πιο σφιχτή και το συναίσθημα που πριν ήταν στοργή είχε πια αντικατασταθεί από αγνό μίσος και απέχθεια. Η ανάσα της κοπέλας αντηχούσε κοφτή και γρήγορη στο χώρο σαν να βρισκόταν σε κάποιο διεστραμμένο οργασμό. Γνωρίζοντας πλέον πως θα πεθάνει, προσπάθησε να θυμηθεί τη ζωή της και όσα θα άφηνε πίσω. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Όμως δε βρήκε τίποτα. Γιατί δεν είχε τίποτα στ’ αλήθεια δικό της. Η ζωή της καθοριζόταν πάντα από τα «πρέπει» και ποτέ δεν δόθηκε ουδεμία σημασία στα «θέλω». Τα άτομα γύρω της δεν σήμαιναν τίποτα για εκείνη και έτσι τη είχαν όλα αφήσει μόνη. Η τελειομανία και η προσήλωση της στο να ζει βάσει σχεδίου την είχαν μετατρέψει σε ένα ον άβουλο που δεν είχε τίποτα να περιμένει από τη ζωή του και ως αποτέλεσμα όχι μόνο αρνούταν ή αδυνατούσε να τη ζήσει αλλά την χαράμιζε η ίδια μέρα με τη μέρα. Το χαμόγελό της είχε σβηστεί εδώ και χρόνια. Πέθαινε, και δεν θα άφηνε τίποτα πίσω της. Πέθαινε, και κανείς δε θα νοιαζόταν.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Μόλις τα συνειδητοποίησε αυτά και έκανε έναν υπερβολικά γρήγορο απολογισμό της ζωής της, τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της και να κατεβαίνουν στα μάγουλά της, πνίγοντάς την ακόμα περισσότερο. Θα πέθαινε χωρίς αντίσταση γιατί της άξιζε να πεθάνει. Όποια και αν ήταν εκείνη που τη σκότωνε, θα ήταν σίγουρα καλύτερη από εκείνη και θα της άξιζε περισσότερο η ζωή ακόμα και με ένα φόνο στα χέρια και τη συνείδησή της. Αφέθηκε στην ακούραστη λαβή στο λαιμό της και παραιτήθηκε. Δευτερόλεπτα προτού εκείνη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χάσει τις αισθήσεις της, η γυναίκα μάζεψε τα χέρια της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από το λαιμό της άλλης και τη άφησε να πέσει στο υγρό πάτωμα. Της γύρισε την πλάτη και προχώρησε προς την έξοδο και έτσι το φως την έλουσε και φανέρωσε τη μορφή της. Προτού βγει από το χώρο γύρισε και κοίταξε την κοπέλα που πέθαινε και της χαμογέλασε. Και τότε εκείνη είδε. Είδε ένα πρόσωπο που αντίκριζε κάθε μέρα στη ζωή της, που άλλες φορές το αγαπούσε και άλλες το μισούσε. Είδε το πρόσωπο που έβλεπε στον καθρέφτη και το περιποιούταν. Είδε το δικό της πρόσωπο να την κοιτάζει να ξεψυχά και να της χαμογελά. Πρώτη φορά έβλεπε τον εαυτό της ανεξάρτητο από το μυαλό της. Πρώτη φορά έβλεπε τον εαυτό της ελεύθερο από τα δεσμά που η ίδια του έθετε και τον φυλάκιζε σε φυλακές από το πιο σκληρό υλικό. Πρώτη φορά έβλεπε τον εαυτό της να ζει, ενώ εκείνη πεθαίνει. Η γυναίκα βγήκε στο φως και εκείνη έκλεισε τα μάτια και παραδόθηκε.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Και έτσι πέθανε…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Η κοπέλα που ξύπνησε το πρωί ήταν μια άλλη κοπέλα από εκείνη που ήταν μόλις έπεσε για ύπνο την προηγούμενη νύχτα. Είχε μόλις ονειρευτεί τον εαυτό της να δολοφονεί με τα ίδια του τα χέρια τον εαυτό της. Η ζωή της ποτέ δε θα ήταν η ίδια. Στην πραγματικότητα, η ζωή της μόλις ξεκινούσε. Εκείνη είχε αναγεννηθεί και τα πρέπει, τα δεσμά, οι περιορισμοί και οι φυλακές που κυριαρχούσαν στη ζωή της είχαν πεθάνει μαζί με την κοπέλα στο όνειρο. Η παλιά της ζωή κειτόταν νεκρή σε ένα σκοτεινό χώρο μπροστά από το φως της νέας της ζωής, πλάι στο πτώμα του παλιού της εαυτού. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Και έτσι έζησε…</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<br /></div>
</div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2580361850353475868.post-84445143606455514172011-11-06T00:35:00.000+02:002014-12-02T23:45:16.899+02:00Je t’aime, Mélancolie<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<br />
<span style="font-family: Calibri;">Πρίν κάποια χρόνια άκουσα έναν στίχο από αυτούς που σου καρφώνονται βαθιά στο μυαλό και σε στοιχειώνουν για πραγματικά πολύ καιρό. “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Misery</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">likes</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">company</span>…” τραγούδησε χαμηλόφωνα ο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Jon</span><span lang="EN-US"> </span>στο κομμάτι “<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">My</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Guitar</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Lies</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Bleeding</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">In</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">My</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Arms</span>” και οι λέξεις αυτές μου ακούστηκαν τόσο γοητευτικές και, με κάποιον ειλικρινά παράξενο τρόπο, τόσο οικείες.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χωρίς να το σκέφτομαι τακτικά και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκούσια, το νόημα αυτής της φράσης ερχόταν αρκετές φορές στη σκέψη μου, μέχρι που μετά από καιρό συνειδητοποίησα πως όχι μόνο καταλάβαινα ακριβώς τι εννοούσε ο στίχος αλλά το είχα ήδη ζήσει ουκ ολίγες φορές, το ζούσα εκέινη τη στιγμή και θα το ζούσα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">O</span> άνθρωπος ζει με μια λανθασμένη εντύπωση σχετικά με την ευτυχία. Για κάποιο λόγο που αδυνατώ να αντιληφθώ, τουλάχιστον εγώ προσωπικά, φαίνεται πως απαιτούμε τόσο από τον εαυτό μας όσο και από τα άτομα του στενού κοινωνικού μας περιβάλλοντος να είναι διαρκώς και αδιάκοπα χαρούμενα. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν αυτή η ευτυχία είναι πραγματική ή πλασματική, αν έχει βάθος και πραγματική αιτία, το μόνο που μετράει είναι να υπάρχει διαρκώς ένα μηχανικό, βεβιασμένο χαμόγελο σε όλα τα πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένου και αυτόυ στον καθρέφτη. Υπάρχει όμως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι ένα συναίσθημα που άλλοι ονομάζουν μελαγχολία, άλλοι μιζέρια, άλλοι σαν εμένα με τάσεις αυτοσαρκασμού, σκατοψυχία. Το συναίσθημα αυτό δεν είναι απόλυτο, δεν είναι δηλαδή το αντίθετο της ευτυχίας και δεν είναι η δυστυχία ούτε η κατάθλιψη. Είναι όμως μία κατάσταση κατά την οποία αποφασίζεις να μη φορέσεις τη χαμογελαστή σου μάσκα και να μην παίξεις το ρόλο που έχεις βαρεθεί να παίζεις σε αυτό το έργο που δέχεται μόνο το ψέμα. Είναι η στιγμή που λες αυτό το «άντε και γαμήσου» σε όλους όσους απαιτούν να δουν τη χαζοχαρούμενή σου διάθεση και το πλαστό σου χαμόγελο (για άλλη μια φορά συμπεριλαμβανομένου και του καθρέφτη) και κλείνεσαι στις δικές σου προσωπικές σκέψεις, στον δικό σου κόσμο όπου όχι, δεν έιναι όλα ρόδινα και δεν επικρατεί το ροζ χρωματάκι και οι καρδούλες. Από πότε αυτό θεωρείται κάτι το εγκληματικό; Κάθε φορά που πιάνεις τον εαυτό σου να βρίσκεται στην κατάσταση αυτή απογοητεύεσαι, ψάχνεις μανιασμένα μια εξήγηση σχετικά με το γιατί το ηλίθιο χαμόγελο έσβησε από το πρόσωπό σου και καταλήγεις ,αφού εξοργιστείς με τον εαυτό σου που του επέτρεψες να γίνει αληθινός , να του επιβάλλεις με χρήση πραγματικής ψυχολογικής βίας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να επιστρέψει στη λήθη και τη νωθρή του κατάσταση. Το χαμόγελο επιστρέφει και συνεχίζει το έργο του, την κάλυψη της τραυματισμένης ψυχολογίας και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ουσιαστικής σκέψης με το κουστούμι της τέλεια ισορροπημένης και δίχως αρνητικά συναισθήματα ψυχής.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Το συναίσθημα αυτό που προξενεί ο στίχος μπορείς να το αντιληφθείς όταν δεν έχεις κανένα λόγο να προσποιηθείς. Όταν κανείς γύρω σου δεν περίμενει από εσένα να είσαι χαμογελαστός και να κάνεις τον καραγκιόζη με κάθε πιθανό τρόπο, και έτσι ούτε κι εσύ σου επιβάλλεις να είσαι χαρούμενος. Είναι αυτές οι νύχτες που βρίσκεσαι μόνος είτε μέσα στο σκοτάδι του δωματίου, είτε υπό το φως του κεριού που τρεμοπαίζει με κάθε σου ανάσα. Τότε που κανένα βλέμμα δεν είναι στραμμένο πάνω σου και είσαι ελεύθερος να χάσεις τον εαυτό σου στις σκέψεις και τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν κάθε δευτερόλεπτο της μέρας, κι όμως εσύ έχεις βρει τον τρόπο να τα καταπιέζεις. Βυθίζεσαι ανάμεσα στις ζεστές νότες του πιάνου και μιας μελαγχολικής φωνής που βγαίνει από το ηχείο και χαιδεύουν απαλά την ψυχή σου, φέρνοντάς σε όλο και πιο κοντά στον πραγματικό σου κόσμο του οποίου οι πόρτες είναι ανοιχτές μόνο για εσένα. Είναι τα τσιγάρα αυτά που φέρνεις στο στόμα σου και πνίγεις την ανάσα σου στον καπνό μαζί με το μπουκάλι που αδειάζει αργά και σταθερά όσο η νύχτα προχωρά, στο οποίο κάνεις τις πιο ανίερες εξομολογήσεις σου αφού αυτό δεν πρόκειται ούτε να σε κρίνει ούτε να σου ζητήσει να συνέλθεις και να σταματήσεις να χάνεσαι. Βέβαια αυτές δεν είναι παρά μηχανικές κινήσεις που αναπαράγεις αφού τις έχεις παρακολουθήσει σε κάποια ταινία που με αυτόν τον τρόπο απεικονίζει την μελαγχολία. Προσπαθείς να ονειρευτείς αλλά το μόνο που είσαι σε θέση να κάνεις είναι να θυμηθείς. Κάθε ανάμνηση παίρνει ζωή μπροστά στα μάτια σου, ξαπλώνει μαζί σου στο κρεβάτι και είτε σε καλεί σε καταραμένες ερωτικές και συναισθηματικές απολαύσεις είτε σκουπίζει τα δάκρυά σου με στοργή και γίνεται η μόνη σου φίλη για εκείνη τη στιγμή. Οι μνήμες προβάλλονται στο μυαλό σου ασπρόμαυρες με αργή ορχηστρική μουσική σαν γαλλική ταινία του ’70 κι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να την παρακολουθήσεις. Αφού λοιπόν έχεις μουδιάσει τόσο που είσαι πια ανήμπορος να αντιδράσεις με οποιονδήποτε τρόπο, παραδώσου. Αφέσου στο συναίσθημα αυτό, ζήσε τη μελαγχολία σου με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στο πρόσωπο και ανακάλυψε τι γεύση έχουν τα δάκρυά σου. Γίνε για λίγο ο εαυτός σου και εξερεύνησε λίγο περισσότερο κάθε φορά τον κόσμο της ψυχής και του μυαλού σου. Κάνε παρέα στη μελαγχολία σου, η μελαγχολία χρείαζεται την παρέα σου για να υπάρξει. Μόνο όσο αυτή υπάρχει είσαι ακόμα πραγματικά ζωντανός. Δεν είναι κακό. Δεν πεθαίνεις. Δεν χάνεις την ελπίδα σου. Θα ξαναονειρευτείς. Θα ξαναελπίσεις. Θα ξαναγελάσεις. Απλά όχι για την υπόλοιπη μισή ώρα…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">“<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Misery</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">likes</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">company</span>… I like the way that sounds</span><span style="font-family: Calibri;">”</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Wind Weaverhttp://www.blogger.com/profile/04116408906371680891noreply@blogger.com0