Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Σιωπή


Κοιταζόμαστε με βλέμμα κενό.
Αναρωτιέμαι τι βλέπεις όταν με κοιτάς.
 Πάω στοίχημα πως κι εσύ αναρωτιέσαι τι βλέπω εγώ.
Οι λέξεις έχουν στερέψει καιρό τώρα, όλες καταναλώθηκαν και πέταξαν μακριά. Κάποτε πετούσαν σαν πολύχρωμες πεταλούδες στα λουλούδια που ανταλλάσαμε, πλέον όμως ανοίγουν μαύρα φτερά σαν κοράκια και τρέφονται με το κουφάρι των συναισθημάτων μας.
Οι αισθήσεις έχουν όλες μουδιάσει. Η όραση έχει χαθεί πίσω από δάκρυα που στολίζουν τις βλεφαρίδες σαν μπάλες σε χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η αφή έχει νεκρώσει μετά από όλες τις φορές που αγγίξαμε ο ένας το φλεγόμενο κορμί του άλλου και καήκαμε προκειμένου να αναγεννηθούμε από τις στάχτες. Η ακοή εξαντλήθηκε από όρκους και ποιητικές εξομολογήσεις που βούτηξαν σε θάλασσα δίχως πάτο και αφέθηκαν να βυθίζονται αιώνια. Η γεύση αλλοιώθηκε από τα αμέτρητα τσιγάρα αφού εξερεύνησε κάθε πτυχή των κορμιών μας και δεν άφησε τίποτα καινούργιο. Και η όσφρηση συνήθισε τόσο πολύ στο άρωμά μας που μας εγκατέλειψε για να ταξιδέψει στις νέες μυρωδιές του επόμενου έρωτα.
Η σιωπή δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Κάποιες φορές είναι προτιμότερο να παραμένουμε σιωπηλοί παρά να προσπαθούμε μάταια να γεμίσουμε την απόσταση μεταξύ μας με άσκοπα λόγια. Η σιωπή όμως που δεν υποφέρεται είναι εκείνη που μέσα της κρύβει όλα όσα θέλουμε να ξεχάσουμε.

Υποσχέσεις αστείρευτης αγάπης που δεν κρατήθηκαν ποτέ από καμία μεριά. Ψέματα που σαν ξυράφια πλήγωσαν την σάρκα του «εμείς»  και απομάκρυναν οριστικά το «εγώ» από το «εσύ». Παγωμένα  φιλιά, αδιάφορα αγγίγματα και δίχως συναίσθημα γαμήσια που έφθειραν τα αγγελικά φτερά που φορούσαμε και μας έριξαν σταδιακά στην προσωπική μας κόλαση.

Και τώρα η φλόγα του κεριού μας έχει σβήσει, αφού ο άνεμος του χρόνου την έκλεψε και την διεκδίκησε ξεδιάντροπα και βίαια. Η αυλαία πέφτει δίχως χειροκρότημα και ένας ένας οι θεατές αποχωρούν σιωπηλά με σκυφτό το κεφάλι, όπως τα «σ’ αγαπώ» που έχασαν τον δρόμο τους και έγιναν φαντάσματα που θα μας στοιχειώνουν για πάντα τα όνειρα και τις αναμνήσεις.
Και τώρα τα φώτα σβήνουν.
Με κοιτάζεις.
Σε κοιτάζω.
Σκοτάδι…


1 σχόλιο:

  1. Οι αναμνήσεις δεν είναι μόνο για να στοιχειώνουν και να κρατούν συντροφιά.Είναι για να θυμόμαστε και να χαμογελάμε , και στη συνέχεια να προχωράμε...
    Καλό μεσημέρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή