Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Fade Out (Τέλος)



Ονειρεύτηκες ποτέ μια νύχτα σαν αυτή;

Όπου ο άνεμος θα έδερνε ανεξέλεγκτα τα κορμιά μας ενώ εμείς θα ήμασταν χώρια;
Όπου τα κρεβάτια μας θα ήταν άδεια και τα σεντόνια πιο κρύα απ’ τον Θάνατο;
Όπου τα χέρια μας δεν θα ήταν πια ενωμένα και μάταια θα έψαχναν το ένα το άλλο;
Όπου τα δάκρυα θα εξατμίζονταν προτού καν πέσουν στο πάτωμα;
Όπου οι λέξεις θα πνίγονταν από τους λυγμούς και θα έχαναν κάθε νόημα;
Όπου οι σκέψεις θα πιάνονταν αιχμάλωτες από περιπλανώμενες αναμνήσεις;
Όπου τα φαντάσματα του «Εγώ» και του «Εσύ» θα αντάμωναν για μια τελευταία φορά;
Όπου θα δινόταν ένα τέλος κάτω από τους καπνούς και τις μουσικές;
Όπου η απόσταση μεταξύ μας πλέον θα ήταν ολοκληρωτικά αγεφύρωτη;
Και όπου η πόρτα ανάμεσά μας θα σφραγιζόταν για πάντα;

Μάθε λοιπόν:
Η κιθάρα πλέον δεν παίζει για εμάς.
Οι τοίχοι έχουν θαμπώσει.
Τα γέλια σώπασαν.
Το δάκρυα στέγνωσαν.
Η μυρωδιά έσβησε.
Το χιόνι έλιωσε.
Το φεγγάρι κρύφτηκε.
Η μορφή μου χάθηκε.
Το ίδιο και η δική σου.

Σε ρωτάω λοιπόν.
«Εγώ» ρωτάω «Εσένα».
Ονειρεύτηκες ποτέ μια νύχτα σαν αυτή;

Ονειρεύτηκες ποτέ το τέλος;



Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

People in Love



«Σ’ αγαπώ…»

Το να βλέπω ερωτευμένους ανθρώπους στον δρόμο ερεθίζει πάντα τόσο τη φωτεινή όσο και την σκοτεινή πλευρά των σκέψεών μου.

Τα ζευγαράκια φαίνονται τόσο αθώα. Τα χαμόγελά τους, τα βλέμματά τους όταν συναντιούνται, τα ενωμένα τους χέρια μπορούν να ξαναζωντανέψουν ακόμα και τον πιο μαραζωμένο κήπο μέσα στην καρδιά σου. Τα φιλιά που τους βλέπεις να ανταλλάζουν κάνουν  τα λουλούδια να ανθίζουν σαν την άνοιξη που ξαφνικά έδιωξε το χειμώνα από μέσα σου. Ακούς τα λόγια που προφέρουν ο ένας στον άλλο σαν ιερό ευαγγέλιο ή ποίημα κάποιου μεγάλου ρομαντικού ποιητή και κάτι αναβλύζει από μέσα σου, οι πεταλούδες στο στομάχι σου ξαναγεννιούνται και θυμάσαι τις δικές σου στιγμές.

Ναι, ήσουν κι εσύ ερωτευμένος. Κι εσύ χαμογέλασες σε κάποια, την κοίταξες βαθιά στα μάτια, της κράτησες το χέρι και την φίλησες. Οι αισθήσεις σου είχαν στήσει δικό τους χορό και τα συναισθήματά σου έσκαγαν σαν εκρήξεις και χρωμάτιζαν τον κόσμο γύρω σου. Η βροχή έπεφτε χρυσή από τα λευκά σύννεφα στον ουρανό σου. Ο Έρωτας είναι η πιο τρελή συναισθηματική κατάσταση για ένα ανθρώπινο ον, σαν μια πανέμορφη γυναίκα που τυφλώνεσαι από τη μορφή της. Γιατί όμως σε τύφλωσε τόσο πολύ ώστε δεν είδες πως τα σύννεφα άρχισαν να μαυρίζουν…;

Το πιο κοφτερό λεπίδι είναι τα λόγια . Στην δύση του ηλίου, δεν είναι τα φιλιά ούτε τα βλέμματα που θα μετανιώσεις ότι  έδωσες. Είναι τα λόγια που ξεστόμισες, οι υποσχέσεις αιώνιας αγάπης που έδωσες και δεν θα καταφέρεις ποτέ να κρατήσεις. Όταν τις έδινες τις πίστευες και τώρα που ο έρωτας ξεθώριασε σαν παλιά κιτρινισμένη φωτογραφία βλέπεις  πόσο παιδιάστικες και αφελής ήταν. Σχεδόν παραμυθένιες. Το «για πάντα» δεν υπάρχει. Το «σ’ αγαπώ» γίνεται σκόνη και το παίρνει ο άνεμος της λησμονιάς. Και αν τα γνωρίζεις όλα αυτά ενώ δίνεις αυτές τις υποσχέσεις, το ψέμα και η υποκρισία σκίζουν βίαια τον λαιμό σου καθώς βγαίνουν οι λέξεις. Το τέλος είναι αναπόφευκτο. Όμως κάθε καινούργια αρχή δεν είναι παρά το τέλος μιας προηγούμενης αρχής.

«Σ’ αγαπώ…»
Έπρεπε να ανταποδώσεις. Η κοπέλα σου στο φώναξε απόψε τα μεσάνυχτα όταν χωριζόσασταν για να γυρίσετε σπίτια σας. Δεν της απάντησες. Εγώ την άκουσα, και απάντησα σιγανά «Και αυτός σ’ αγαπάει». Έπρεπε να το έχεις πει εσύ. Πιθανότατα στο μέλλον θα το μετάνιωνες. Όμως, κάποια πράγματα αξίζει να τα κάνεις ακόμα και αν ξέρεις πως θα τα μετανιώσεις.

 Και ο Έρωτας είναι ένα από αυτά.