Φοβάμαι

Πάει καιρός.
Γεια σου και πάλι, είμαστε εγώ κι εσύ.
Περίπου όπως ήταν πάντα.

Ξέρεις κάτι;
Δεν νιώθω τίποτα.

Κάνει κρύο. Άραγε εσύ που διαβάζεις μπορείς να μυρίσεις το κρύο; Εγώ μπορώ, μου μυρίζει σαν κάτι ευχάριστα καμμένο και μου ξυπνάει αμέτρητα συναισθήματα. Μόνο που τώρα ούτε καν αυτό δεν μπορεί να προκαλέσει κάτι μέσα μου. Το είναι μου έχει πέσει σε έναν τρομακτικό λήθαργο και δεν λέει να ξυπνήσει. Μα γιατί δεν μπορώ να νιώσω κάτι;

Το κρύο που μυρίζω δεν είναι μόνο έξω από το μπαλκόνι μου πλέον αλλά και μέσα στο κορμί μου. Δεν νιώθω τίποτα. Η φωτιά μου έχει πεθάνει καιρό τώρα. Ίσως και να την πήρε μαζί της Εκείνη όταν πέταξε. Χρειάζομαι κάποιον να μου δώσει  έστω μια μικρή σπίθα για να ξαναζωντανέψει η φλόγα. Όμως δεν υπάρχει κανείς. Ποιος θα χαράμιζε μια σπίθα του για εμένα όμως όπως και να ’χει; Δεν αξίζει και το γνωρίζω πολύ καλά. Δεν διαμαρτύρομαι. Απλά φοβάμαι.

Φοβάμαι το τίποτα που με περικλείει.
Φοβάμαι το τίποτα που έχω γίνει.
Φοβάμαι τον εαυτό μου.
Φοβάμαι τη μοναξιά που με σκοτώνει.

Γράφω ασυναρτησίες.
Τυλίγομαι στον καπνό και πεθαίνω.
Δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.

Είσαι κοντά κι όμως τόσο μακριά… Όποιος και αν είσαι.