Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Ανατολή


Η ώρα είναι 5:25 το ξημέρωμα Παρασκευής, 24 Ιουνίου. Τη στιγμή που γράφω τις λέξεις αυτές βρίσκομαι καθισμένος στο μπαλκόνι μου στον πέμπτο όροφο, ενώ πίσω από την οθόνη του υπολογιστή είναι το σημείο απ’ όπου ο ήλιος ξεπροβάλλει δειλά και σταδιακά πίσω από τον Υμμητό. Ήξερα ήδη από ποιο ακριβώς σημείο ανατέλλει ο ήλιος μιας και έχω ξαναβρεθεί σε αυτή τη θέση. Και εσύ που διαβάζεις, πίστεψέ με φίλε μου, αυτή η θέση είναι αν όχι η καλύτερη, σίγουρα η πιο οπτικά όμορφη και γεμάτη συναισθήματα που έχω ζήσει ποτέ.
Αν δεν το ζήσεις και εσύ, βέβαια, δεν θα μπορέσεις να αντιληφθείς γιατί βρίσκω αυτή τη σκηνή τόσο όμορφη ώστε να με ωθεί να γράψω για αυτή. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις όμως με πλημμυρίζουν και κάπως πρέπει να βγουν από μέσα μου. Η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι σε απογοήτευση τις τελευταίες μέρες και δεν υπάρχει λόγος να κρυφτώ, σκόπευα αυτή να είναι ακόμα μία μίζερη νύχτα με κλάμα και λύπηση. Μία έξοδος όμως στο μπαλκόνι στις 5 η ώρα περίπου μου άλλαξε αυτόματα τη γνώμη. Αρχικά είδα το σκοτάδι της νύχτας να έχει αρχίσει να υποχωρεί. Ακολούθησα με το βλέμμα μου το ξεθώριασμά του προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση μέχρι που έφτασα σε εκείνο το σημείο απ’ όπου ήξερα πως θα ερχόταν το φως της ημέρας. Ανάμεσα στην κορυφογραμμή του βουνού και το αχνό σκοτάδι βρισκόταν μια λάμψη πορτοκαλί και ροζ φωτός. Η λάμψη αυτή όσο περνά η ώρα κα εγώ γράφω επεκτείνεται, διώχνοντας ευγενικά τη νύχτα. Ο ήλιος δεν έχει βγει ακόμα αλλά αυτό είναι που κάνει την εικόνα ακόμα πιο όμορφη και γεννά μέσα μου την προσμονή. Δεν φοράω κάτι από πάνω, δεν ντρέπομαι τίποτε. Θέλω να νιώσω το αεράκι στο σώμα μου, να ενωθώ με την εικόνα που εξελίσσεται κάθε δευτερόλεπτο που περνά. Η πόλη έχει αρχίσει να ξυπνά, παντζούρια ανοίγουν και τα πουλιά έχουν αρχίσει εδώ και ώρα να κελαηδούν. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω πως είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που δεν κοιμάται. Ακόμα καλύτερα, νιώθω ο μόνος ζωντανός άνθρωπος αυτή τη στιγμή. Τίποτα δε βασανίζεται μέσα μου τώρα, κάθε άσχημο συναίσθημα, κάθε αρνητική σκέψη έχει καταλαγιάσει και έχει υποκλιθεί και αυτή στο αποκορύφωμα της ομορφιάς και της γαλήνης. Η ελπίδα ανοίγει τα μάτια της και μου ψιθυρίζει στο αυτί πως οτιδήποτε και να συμβεί στη ζωή δεν είναι τίποτα μπροστά στη ζωή την ίδια. Μπορεί να υπάρχουν χίλια δυο προβλήματα στον κόσμο, ο κόσμος όμως είναι πάρα πολύ όμορφος. Απλά πρέπει να ξέρεις πότε να τον κοιτάξεις, όχι στα δελτία των ειδήσεων. Καλώς ή κακώς ο κόσμος ξέρει να κρύβει το καλό του πρόσωπο πάρα πολύ καλά, εάν όμως καταφέρεις να το δεις όταν το φανερώνει, είναι μια εμπειρία που χαράσσεται στο μυαλό και την ψυχή σου και δεν το ξεχνάς ποτέ.
Η γοητεία της νύχτας είναι αληθινά τρομακτική. Για όσους  επιλέγουμε να τη ζούμε με το να κοιμόμαστε άκυρες ώρες, είναι δίκοπο μαχαίρι. Το αντάλλαγμα που πρέπει να πληρωθεί για να ζήσουμε την απόλυτη σιγή και μοναξιά είναι η αναπόφευκτη μελαγχολία που έρχεται μαζί. Μόλις όμως ο ήλιος αρχίσει να ανατέλλει, το φως μαζί με το σκοτάδι διώχνει και κάθε αρνητικό της νύχτας. Τότε, για τη μια περίπου ώρα που χρειάζεται μέχρι το φως να κυριαρχήσει τελείως, δεν υπάρχει τίποτα σκοτεινό. Για αυτή λοιπόν την ώρα, το χαμόγελο στα χείλη σου είναι αναπόφευκτο και ασυνείδητο. Απλά χαμογελάς. Γιατί είσαι χαρούμενος, ήρεμος και γαλήνιος. Γιατί βλέπεις κάτι που δεν βλέπεις κάθε μέρα και που όσες φορές και να το δεις, πάντα σου αφήνει όλο και μια πιο γλυκιά γεύση και σου δίνει τη δύναμη που χρειάζεσαι για να δεις τη ζωή σου από άλλη οπτική γωνία και να συνεχίσεις για μια ακόμη μέρα. Τι άλλο χρειάζεσαι;
Η ώρα τώρα είναι 6:05 το ξημέρωμα Παρασκευής, 24 Ιουνίου. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που ξεκίνησε να γράφει στις 5:25, νιώθω όμως τελείως διαφορετικός. Αλλά όπως είπα, αν δεν το ζήσεις κι εσύ δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις τι εννοώ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου